Κύθηρα

Eίχα την τύχη να βρεθώ δύο φορές στον τόπο που λευκές συννεφένιες τουφίτσες ακουμπάνε τις φραγκοσυκιές και τ' αρμυρίκια αναμεριάζουν για ν' απολαύσεις τον έναστρο ουρανό...

Μια μικρή ανάσα είναι αρκετή για δυο ζωές  στο νησί των sempre viva και της πορφύρας του ήλιου που ξεπροβάλλει με συστολή δίπλα σ' ένα μισοβυθισμένο καράβι.

Στον τόπο που το γεράκι κάνει βουτιά απ' το βουνό , ζυγιάζοντας μεγαλοπρεπώς τα φτερά του , έχοντας στο νου του κι εσένα που χαλάς την ησυχία του με την αναμμένη μηχανή του αυτοκινήτου.

Εκεί που τα γεροντάκια καθισμένα στη σειρά σε ψάθινες καρέκλες με τα μπαστούνια τους σε θέση ανάπαυσης σε γεμίζουν καλημέρες μέχρι τον αντικρινό πλάτανο , σίγουροι πως τα φιλέματα θα είναι μπόλικα και δε θα σου λείψουν στην Αθήνα.

Σ' αυτό τον τόπο θέλω πάντα να επιστρέφω , δεν ξέρω για ποιο λόγο ακριβώς είναι ξεχωριστός , όμως μπορώ να πω με βεβαιότητα πως κι ο Θεός πριν ξεκινήσει τη μέρα του , κάπου εκεί πίνει τον καφέ του .

Σ'' ένα παραδοσιακό καφενεδάκι των Κυθήρων , βυθίζοντας τα βρεγμένα πόδια του στην άμμο .

Έναν καφέ καιμακλίδικο με τις χοντρές φουσκάλες , σ' ένα κατάλευκο φλιτζάνι, από κείνα τα παλιά με την καμπυλωτή κοιλίτσα.

Γιώτα  Καραγιάννη