Ένιωθε τον ήλιο να του καίει το πρόσωπο. Δεν τον ένοιαζε. Είχε χαθεί προ πολλού στις σκέψεις του. Ξαπλωμένος ανάσκελα στα ζεστά βότσαλα του μικρού κολπίσκου παρατηρούσε εδώ και ώρα ένα σύννεφο που άλλαζε διαρκώς σχήματα. "Να μπορούσα και εγώ να αλλάξω τόσο εύκολα τη ζωή μου". Φανταζόταν τη ζωή του σαν έναν γιγάντιο λαβύρινθο, ενα καταπράσινο πυκνό δάσος, κι αυτός ένα μικρό ανθρωπάκι που έτρεχε γρήγορα προσπαθώντας να βρει διέξοδο. Πολλά βράδια έμενε ξάγρυπνος ψάχνοντας τον δρόμο που θα τον οδηγούσε έστω σε ένα ξέφωτο. Άλλες φορές πάλι ένιωθε να του κόβεται η ανάσα από την προσπάθεια. Μερικές φορές ο λαβύρινθος σκοτείνιαζε και έπρεπε να ψάξει να βρει το φως του, για να συνεχίσει.
"Μα τι έκανα λάθος;" αναρωτιόταν κ σκούπιζε τα μάτια του με την ανάποδη της παλάμης του.
Όποτε έφτανε σε αδιέξοδο σταματούσε και αναλογιζόταν πως έφτασε ως εκεί. Εξέταζε μία μία τις επιλογές που είχε κάνει. Πάντα του φαίνονταν σωστές και λογικές. "Μα γιατί είμαι πάλι με την πλάτη στον τοίχο;" μονολογούσε. Μάταια προσπαθούσε να βρει το λάθος του. Ένιωθε να χάνεται σε λογής απροσπέλαστα μονοπάτια. Άκουγε γύρω του φωνές να του μιλάνε. Αποπροσανατολιζόταν. Έκλεινε τα αφτιά του. Ψαχούλευε απεγνωσμένα τους τοίχους του καταραμένου αυτού λαβυρίνθου, που τον είχε καταπιεί, μπας και βρει κάποιο μυστικό πέρασμα. Ήταν σίγουρος ότι κάπου θα υπάρχει ένα που θα τον ελευθερώσει από αυτή την αέναη αναζήτηση. Καθώς το ανθρωπάκι-εαυτος του συνέχιζε να τρέχει και το σύννεφο να αλλάζει μορφές άκουσε δίπλα του κάποιον να λέει: "Δεν υπάρχουν λάθος επιλογές. Μόνο η κακή χρονική στιγμή μπορεί να ματαιώσει την επιτυχία μιας φαινομενικά ιδανικής στιγμής"...
"Πώς θα μπορούσε κάποιος να δαμάσει τον χρόνο" συλλογίστηκε και αφέθηκε στα αφρισμένα κύματα που πάλευαν να πλημμυρίσουν τον λαβύρινθό του.
Μαρίνα Γιάννου
