Η γιορτή

  Ευτυχία είναι να κάθομαι ξάπλα στον καναπέ, να ακούω τα παιδιά μου να παίζουν χαρούμενα και να χαϊδεύω την γάτα μου που γουργουριζει δίπλα μου...
  Ο καθένας ορίζει την ευτυχία του. Άλλοι την μετρούν με υλικά αγαθά, με χρήματα,  με στιγμές. Για κάποιους είναι δεδομένη, ενώ κάποιοι άλλοι ακόμα την ψάχνουν. Η ευτυχία είναι υποκειμενική και συνηθισμένο θέμα φιλοσοφικών συζητήσεων.
  Φέρνω στο νου μου το 2017. Δεν μπορώ να χαρακτηρίσω αν ήταν καλή ή κακή χρονιά, σχετικό θα ήταν. Κύλησε ευχάριστα, χωρίς πολλές αγωνίες και άγχη. Δεν συνέβησαν συνταρακτικά γεγονότα, ουτε κάναμε αξιοσημείωτα πράγματα. Είχαμε κάμποσες ατυχίες και άλλες τόσες αναποδιές που αντιμετωπίσαμε λέγοντας πάντα "κάθε εμπόδιο για καλό".
  Παρόλα αυτά ήταν μια χρονιά πλούσια, όχι σε χρήματα αλλά σε συναισθήματα και στιγμές. Αντιμετωπίσαμε όλες τις δυσκολίες και τις προκλήσεις, δημιουργήσαμε, πετύχαμε. Το 2017 ήταν πολύ γενναιόδωρο μαζί μας. Είμαστε καταρχήν υγιείς που κατά την γνώμη μου είναι ο πρωταρχικός παράγοντας ευτυχίας. Και επίσης είμαστε περιτριγυρισμένοι, πνιγμένοι θα έλεγα, από υπέροχους ανθρώπους, λατρεμένους συγγενείς και φίλους που είναι πραγματική ευλογία να μπορούμε να περνάμε χρόνο μαζί τους. Είμαι ευγνώμων και συνάμα νιώθω απίθανα τυχερή για αυτούς αλλά και πολύ ευχαριστημένη για όλους τους καταπληκτικούς καινούριους φίλους που ήρθαν στη ζωή της οικογένειάς μας αυτή τη χρονιά.
Βάζοντας λοιπόν τα θετικά και τα αρνητικά στη ζυγαριά, θα πω πως το 2017 ήταν μια θαυμάσια χρονιά, γεμάτη αισιοδοξία και ευτυχία, γεμάτη ωραίες παρέες και μερακλήδικες φάσεις. Μία χρονιά ζεστή και δημιουργική, που παραμειναμε ειλικρινείς και  αληθινοί, που γιναμε πιο υπομονετικοί,  πιο ανεκτικοί, πιο τρυφεροί και δοτικοί, που μας εμαθε πολλα και αναμφίβολα μας έκανε καλύτερους ανθρώπους...
  Και καθώς γράφω αυτά μου έρχεται στο μυαλό ο μοναδικός Αγγελάκας "Βάλε φωτιά σ' ό,τι σου καίει, σ' ό,τι σου τρώει την ψυχή, έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμενοι, ανοιχτοί, είν' η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή".
  Έτσι, βάζοντας φωτιά σε όλα τα άσχημα, γεμίζοντας την ψυχή αισιοδοξία και πλημμυρίζοντας κάθε κύτταρο μας με αγάπη, αναμένουμε με ανυπομονησία το 2018 για να ζήσουμε με πάθος και  ένταση αυτή  τη γιορτή κανοντας μια και μοναδική ευχή να είναι η καλύτερη χρονιά της ζωής μας.

Μαρίνα Γιάννου

Πρωτοχρονιές

Θυμάμαι τις παιδικές πρωτοχρονιές, τα βαρετά τραπέζια με τους μεγάλους, τις ατέλειωτες συζητήσεις που κατέληγαν σ' ένα γλυκό ψίθυρο και τις εγκάρδιες ευχές που έστρωναν ένα κόκκινο χαλί μέσα μου. Η σπιτική βασιλόπιτα με γεύση πορτοκαλιού μοίραζε απλόχερα το αυτονόητο. Αυτό που σε θέλει να βουτάς τα δάχτυλά σου στη ζύμη και να εκλιπαρείς για λίγο ακόμα, μέχρι τη στιγμή που θα έρθουν εκείνες οι άλλες πρωτοχρονιές με φίλους και δεν θα σε νοιάζει. Θυμάμαι ακόμα κάτι παγωμένες πρωινές επιστροφές στο σπίτι, με το τακούνι να ισορροπεί τη νεανική μου φιλαρέσκεια και την προσδοκία να βάφεται με χρώματα ρόδινα, της ανατολής. Ύστερα ήρθε η πιο σημαντική πρωτοχρονιά μ' ένα μωρό ολόδικό μου κάτω απ' το χριστουγεννιάτικο δέντρο, την αυπνία και την εξερεύνηση ενός καινούριου, πανέμορφου πλανήτη. Ήρθε η σειρά μου να οργανώνω γιορτές, να φτιάχνω βασιλόπιτες, να δίνω κουτάλια με ωμή ζύμη και να κρύβω τα γράμματα του Άη Βασίλη σ' ένα ξύλινο κουτί με παιδικές ζωγραφιές. Και τώρα που έρχεται πάλι πρωτοχρονιά, εκείνη τελειώνει το σχολείο ζωγραφίζοντας τις δικές της γιορτές μες στο δωμάτιο. Το εφηβικό. Με τα βιβλία γύρω της σκόρπια, σαστισμένα απ' το έντονο κραγιόν, να της γνέφουν 'Μάθε μας κι εμείς θα σε πάμε σε φοιτητικές πρωτοχρονιές!'. Η φετινή γιορτή λοιπόν ζητάει ησυχία, βασιλόπιτα απ' το κοντινό ζαχαροπλαστείο και μια πιο σχολαστική βαφή για το γκρίζο που κάθεται επιβλητικό στα αλλοτινά μου μαύρα μαλλιά. Ας είναι όμως. Δεν με πειράζει καθόλου. Νιώθω μέσα μου πως τα χρόνια τρέχουν χύμα- έτσι κι αλλιώς- κι εμείς απλά τους δίνουμε ένα σχήμα. Σχήμα βαθύ, διάφανο κι ανεξίτηλο.

Γιώτα Καραγιάννη

Προστακτική

''Αν μπορείς, δώσε μου να πάρω κάτι να φάω, είμαι άστεγος! '' είπε ο άνθρωπος με το απλωμένο χέρι. Έδωσα. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο δίπλα άρχισε να μουρμουρίζει τον μικρό τυμπανιστή , σα να δυνάμωσε ξαφνικά το κρύο , παντού μύριζε καφές κι ο άνθρωπος εξαφανίστηκε πριν προλάβω να πω κίμινο. Είδα μόνο εκείνο το βλέμμα , με τα μάτια σαν κάρβουνα να σκορπάνε μια δύναμη και μια αλλόκοτη ζέστη μέχρι έξω, στο δρόμο με τους βιαστικούς περαστικούς. Έψαχνα τα κλειδιά του αυτοκινήτου, τα Χριστούγεννα είναι εδώ, σκέφτηκα. Ήρθαν νωρίτερα. Μαζί με τη χαμένη μας αθωότητα, τ' απλωμένα χέρια και τα βλέμματα που καίνε σαν κάρβουνα. Μπήκα στο σπίτι και σα να μην υπήρχε οροφή, οι τοίχοι είχαν ξεβάψει και το πάτωμα είχε αποκτήσει κάτι μεγάλες τρύπες που έδειχναν ένα αβυσσαλέο κενό. ' Μπα , δεν είναι αλήθεια!...'' σκέφτηκα. ''Εγώ είμαι η άστεγη!'' ψιθύρισα και ξαφνικά σα να γέλασε τρανταχτά ο άγνωστος με τα αχτένιστα μαλλιά , το λεπτό πανωφόρι και τη χριστουγεννιάτικη προφορά στις λέξεις ''Δώσε μου!...'' Δεν ήξερε πως έχει κι αυτός εμπλακεί σε μια τεράστια συνωμοσία αγάπης και πως κι ο ίδιος χτίζει τις γέφυρες για να περάσουμε όλοι απέναντι. Εκεί που ξεχνάμε για λίγο τον εαυτό μας, τίτλους , πτυχία, περγαμηνές, λογίδρια και κόρδωμα γαλαζοαίματου. Εκεί που συναντιόμαστε όλοι μόνο με τις καρδιές. Και με τις λέξεις ''Δώσε μου!''. Σε μια έκκληση προστακτική των καιρών.

Γιώτα Καραγιάννη
2/12/2016