Δυο Γιώτες και μια Ακριβή

Η μέρα ξεκίνησε μ' ένα καφέ στον κήπο του Νομισματικού Μουσείου. Μια όαση χωρίς καμήλες , μόνο με κουρασμένους Αθηναίους που μιλούσαν σιγά, σχεδόν ψιθυριστά. Η κοπέλα με το κατακκόκινο κραγιόν πηγαινοερχόταν με ευγένεια, τρεις καρέκλες θέλαμε κάτω από σκιά , οι εφημερίδες άνοιγαν σα βεντάλιες κι εμείς πιάσαμε την κουβέντα από κει που την είχαμε αφήσει την τελευταία φορά. Δυο Γιώτες και μια Ακριβή σε πλήρη ανάπτυξη, όπως τότε τριάντα δύο χρόνια πριν σ' ένα άλλο καφέ , σε μια άλλη δεκαετία και σε μια άλλη ηλικία. Κάθε φορά που βρισκόμαστε ψάχνουμε τις αλλαγές . Μια ρυτίδα εδώ , μια καινούρια λευκή τρίχα που ξεφυτρώνει με αναίδεια, ένας πόνος που ενοχλεί και μια διάγνωση κανονική στα πρώτα λεπτά που καταλήγει συνήθως σε ομοφωνία. Ύστερα μιλάμε για όλα , διαφωνούμε πολλές φορές, ο χρόνος ξετυλίγεται αδίστακτος και σηκωνόμαστε πάντα μ' ένα κενό. Μέχρι και το κραγιόν της κοπέλας έχει πια ξεβάψει , τα μαλλιά της έχουν αναστατωθεί απ' τον αέρα , ο ήλιος δείχνει καταμεσήμερο ή σούρουπο ή ανατολή πολλές φορές κι εμείς εκεί ανοίγουμε τα τετράδια της ψυχής κι απλώνουμε τα σώψυχα, τα εξώψυχα και τις παρατηρήσεις στο πλάι με το μπλε στιλό. Έπειτα μια βόλτα στο Μοναστηράκι κάπου ψηλά με θέα την Πλάκα κι ένας ελληνικός καφές στου Ψυρρή, στο καφενείο με τις λουλουδένιες καρέκλες για να καλύψουμε τη νεανική μας ανάγκη για ομαδική κοπάνα. Τέλος η γνωστή σκηνή με αγκαλιές , φιλιά και την υπόσχεση να βρεθούμε σύντομα. Χθες συνειδητοποίησα πως οι πιο πολλοί αποχαιρετισμοί γίνονται συνήθως σε σταθμούς τρένων με τον κόσμο γύρω ατάραχο να επιλέγει προορισμό. Μπήκα στο μετρό και μετά στο λεωφορείο παρέα με την ησυχία που έχουν οι ήρεμες θάλασσες και περπάτησα μέχρι το σπίτι αργά για να μην ξεθωριάσουν οι εικόνες απ' το νερό του χρόνου. Στο μυαλό μου καρφιτσωμένη η ντελικάτη, δυναμική κοπέλα με τα μακριά καστανά μαλλιά μέχρι τη μέση που με περίμενε κάποτε σ' ένα σταθμό του ηλεκτρικού για να πάω στο φιλόξενο σπίτι της κι η χαμογελαστή , ευγενική σγουρομάλλα με τα παστέλ χρώματα , τα πινέλα και τους καμβάδες που σκέφτεται ακόμα με πίνακες ζωγραφικής. Τρεις ανθρώπινες διαδρομές , μια ανεξίτηλη φιλία και μια βουβή λαχτάρα για το επόμενο σκασιαρχείο. 

Με ή χωρίς ρυτίδες στο μέτωπο.
Με ή χωρίς σταθμούς τρένων.
Μόνο με την υπόσχεση πως θα είμαστε εκεί.

Γιώτα Καραγιάννη