Το Δουκάτο του Αρχιπελάγους

Όταν ανέβηκα στα Παλάτια , φυσούσε δυνατός αέρας . Ήθελα όμως να δω την Πορτάρα , αυτή την τεράστια μαρμάρινη πύλη του ναού που άρχισε να χτίζεται  προς τιμήν του Απόλλωνα και δεν τέλειωσε ποτέ. Φιλοδοξία του τυράννου να φτιάξει ναό , ίδιο με του Ολυμπίου Διός και δική μου να σταθώ όρθια εκεί πάνω αντιμέτωπη με τα οχτώ μποφώρ. Η πύλη λένε βλέπει τη Δήλο, αιώνες τώρα, αγέρωχη και αξιοπρεπής. Κάθισα σε μια μαρμάρινη πέτρα και κοιτούσα το αφρισμένο πέλαγο.

Η τεράστια δυναμική του χώρου με πήγε πίσω στο χρόνο , τότε που ο Θησέας άφησε εκεί την Αριάδνη για να την απαγάγει ύστερα ο Διόνυσος. Ένα πλοίο παρά το απαγορευτικό , ο Σκοπελίτης η ψυχή των Κυκλάδων  ή το Alexander κατά πολλούς, έκανε κυκλωτικές κινήσεις με ακρίβεια για να πλησιάσει μια πορτοκαλιά σωστική λέμβο που ξέμεινε ακυβέρνητη, ευτυχώς χωρίς  ανθρώπους. Το καράβι χόρευε δικό του χορό μες στα κύματα κι όταν ήρθε η ώρα να φύγω , σα να είχε μεγαλώσει το τοπίο ξαφνικά, ένα ιστιοφόρο έγερνε στο πλάι αγκομαχώντας , ο ήλιος έπαιρνε τη ρότα του για δύση κι όσο για μένα αν δεν υπήρχε ισχυρός λόγος να φύγω από κει , ακόμα εκεί θα 'μουνα.

Ήθελα βλέπεις να δω και το κάστρο του Μάρκου Σανούδου, να δω το βενετσιάνικο πήχυ που μετρούσαν τα υφάσματα που έφερναν στις αρχόντισσες οι πραματευτάδες της εποχής. Την Τρανή Πόρτα , το Παραπόρτι και το Πίσω Παραπόρτι αλλά και τ' αρχοντικά με τα οικόσημα στα υπέρθυρα. Ένα κάστρο ζωντανό που με μάγεψε με μια ξεχωριστή μουσική βραδιά, με λικέρ από άρωμα κίτρου και με μια θάλασσα που απλωνόταν υποτελής στα πόδια του.

Ήθελα να δω και τον Κούρο στον Απόλλωνα , το μισοτελειωμένο άγαλμα έντεκα μέτρων που μένει ξαπλωμένο στη θέση του , σα να κοιμάται ύπνο μαρμάρινο με  αέρα και βροχή , χιλιάδες χρόνια.

Είδα και τη Μουτσούνα , το Καλαντό , την Αγιασσό , την Αγία Άννα , το Αλυκό και το Αμπράμι.

Κάθε μέρα ήταν διαφορετική μα νομίζω  πως ακόμα δεν έχω δει τίποτα, όπως εκείνη την εκκλησιά που θεωρείται απ' τις πρώτες που χτίστηκαν στον ευρωπαικό χώρο, τον πύργο της Αγιάς και το αρχαιολογικό μουσείο που κάποτε ήταν Εμπορική Σχολή και φοίτησε εκεί για ένα χρόνο ο Καζαντζάκης. Δεν προλάβαινα να τα δω όλα , η Αικατερίνη με περίμενε στο λιμάνι με ανοιχτό στόμα την περίμενε και πολύς κόσμος άλλωστε στη Μύκονο και στην Τήνο και στο τέλος του ταξιδιού η  Ραφήνα. ''Θα ξανάρθω οπωσδήποτε! '' σκέφτηκα για να ελευθερώσω λίγο το χέρι μου. 

Πρώτη φορά ένας τόπος με κρατάει σφιχτά  απ' το χέρι και δε μ' αφήνει να φύγω. 

Στο Δουκάτο του Αρχιπελάγους .

Τη Νάξο.

Γιώτα Καραγιάννη