Κλείδωσε την πόρτα και κατέβηκε ήσυχος από τις σκάλες ως το
ισόγειο. Ήσυχος ήταν κι ο δρόμος.
Ψηλά στροβιλίζονταν αραιές τούφες αφήνοντας
στον αέρα μια υποψία βροχής κι ύστερα χωρίς καμιά αυτοπεποίθηση κρύβονταν πίσω
από τον Υμηττό.
Μια σειρήνα ούρλιαξε μακριά, σταμάτησαν όμως όλα τα τζιτζίκια
ταυτόχρονα, δυο γείτονες που τους είχε ξανασυναντήσει και σε άλλες πρωινές
βόλτες μιλούσαν δυνατά, αλλά στο μυαλό του ακουγόταν δυνατά μουσική κι όλα κυλούσαν
μόνα τους, όπως στο φινάλε μιας ταινίας, που ό,τι και να γίνει, όλα τελικά θα
πάρουν τον δρόμο τους.
Περπατούσε ήσυχος.
Τη λάτρευε αυτή την πόλη.
Γ. Γιώτης (23/8/2016)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου