Κατεβαίνοντας απο το σπίτι μου προς τη θάλασσα, λίγα μέτρα παρακάτω, στο αριστερό σου χέρι, συναντάς το νανόσπιτο της κυρίας Χαρούλας.
Η μικρή λευκή πορτούλα βρίσκεται κάτω από μια αψίδα αναρριχητικών φυτών, μπουκαμβίλιες, γιασεμιά και κισσοί μπλεγμένοι σε περίπλοκους σχηματισμούς σε καλοδέχονται με τα αρώματα και τα χρώματά τους. Δεξιά και αριστερά ο φράχτης έχει γύρει απο το βάρος των φυτών, τα οποία στηρίζονται πάνω του. Ένα πελώριο πεύκο διακρίνεται από μακριά καθώς και τα λογής λογής λουλούδια που έχουν τυλιχτεί πάνω του. Για να μπεις πρέπει να βάλεις το χέρι σου από τη μέσα μεριά της πόρτας και να μετακινήσεις τον σύρτη που κρατάει σφαλισμένο αυτόν το μικρό παράδεισο που με τόση αγάπη η ιδιοκτήτριά του έχει δημιουργήσει...
Ένα μικρό κατάλευκο από τον ασβέστη μονοπατάκι σε καλοδέχεται για να σε οδηγήσει βαθύτερα στον κήπο. Το φως του ήλιου είναι λιγοστό, καθώς η πλούσια βλάστηση δεν αφήνει πολλά περιθώρια στις παιχνιδιάρικες αχτίνες να ξεγλιστρίσουν εδώ κάτω. Κοιτώντας τα παρτέρια, μπορείς να πεις οτι κοιτάς την παλέτα ζωγράφου. Είναι εντυπωσιακό πόσο μεγάλη γκάμα αποχρώσεων καλύπτουν τα άνθη των λουλουδιών. Οι μυρωδιές τους, μπλεγμένες με αυτές του ξυλόφουρνου, σε ζαλίζουν, σε μεθούν. Στα δεξιά είναι το μικρό κοτέτσι με τις όμορφες καμαρωτές πουλάδες, που με τόση περηφάνεια η κυρία Χαρούλα επιδεικνύει σε όποιον την επισκέπτεται. Πέρυσι είχε δέκα κότες, όμως κάποια πεινασμένα σκυλιά μπήκαν και τις έφαγαν. Κατάφερε φέτος να πάρει μόνο έξι και πολύ στεναχωρημένη είναι που δεν μπορεί να δίνει φρέσκα αβγά όχι μόνο για τα παιδάκια της γειτονιάς αλλά και για τους μεγάλους. Γάτες, μικρές και μεγάλες, σουλατσάρουν ή κοιμούνται σε κάθε γωνιά του κήπου Στο τέλος του μονοπατιού είναι το μικρό σπιτάκι, το νανόσπιτο. Ετσι το έλεγα απο μικρή και στο μυαλό μου είχα την κυρία Χαρούλα σαν την Χιονάτη και κάθε φορά που πήγαινα έψαχνα τριγύρω μπας και ξετρυπώσω κανέναν νάνο.
Το νανόσπιτο, λοιπόν, είναι μικρό, φτωχικό, η σκεπή μπάζει νερά, οι τοίχοι είναι γεμάτοι υγρασία, τα παράθυρα καλύπτονται απο μουσαμάδες και σε πολλά σημεία είναι καρφωμένα κομμάτια από ξύλα που κάποιοι άλλοι πέταξαν. Μια μικρή ξυλόσομπα στην μέση του δωματίου είναι η μόνη πηγή θέρμανσης. Στο βάθος φαίνεται η κουζίνα, ένα πετρογκάζ, ένα παμπάλαιο ψυγείο και κάτι λίγα κατσαρολικά είναι τα μόνα αντικείμενα...
Η κυρία Χαρούλα είναι μια φτωχή γυναίκα, μία πραγματικά πάρα πολύ φτωχή γυναίκα. Ζει με την μικρή σύνταξη που της άφησε ο άντρας της, ο οποίος πέθανε πολύ παλιά, τόσο παλιά που ούτε καν τον θυμάμαι. Ποτίζει και κήπους στη γειτονιά για να βοηθάει όσο μπορεί την κόρη της και τα τέσσερα εγγονάκια της. Η κυρία Χαρούλα όμως είναι πιο πλούσια από όλους μαζί τους πλούσιους ολάκερης της Γης. Η κυρία Χαρούλα είναι ένας άνθρωπος γεμάτος καλοσύνη και αγάπη για κάθε τι ζωντανό αυτής της πλάσης. Κάθε πρωί παίρνει το καροτσάκι της και ανεβαίνει τον δρόμο για τα ψώνια της μέρας. Στο ένα χέρι κρατάει μια σακούλα ξηρά τροφή και σε κάθε γωνία βάζει φαγητό για τις γατούλες της γειτονιάς. Στο άλλο χέρι κρατάει σακουλάκια με αβγά, ένα για κάθε παιδάκι της γειτονιάς και τα κρεμάει στις πόρτες τους. Έτσι κάθε μέρα τρώμε φρέσκα σπιτικά αβγουλάκια. Αφού τελειώσει τα ψώνια της, γυρνάει σπίτι και ασχολείται με τα λουλούδια της. Έχει αυτό το χάρισμα, που λίγοι άνθρωποι κατέχουν. Ότι φυτέψει, ακόμα και ξερό να είναι, ριζώνει, θεριεύει, ανθίζει. "Χρυσά είναι τα χεράκια σου" της έλεγα όταν μάζεψα τους πρώτες ζουμερούς, πεντανόστιμους καρπούς από τις ντοματιές που μου φύτεψε. "Μαρίνα μου, τα αγαπάω πολύ" μου έλεγε και τα μάτια της έλαμπαν.
Στα πόδια της τρίβονται ακόμα και οι πιο άγριες γάτες της γειτονιάς, μάλλον από ευγνωμοσύνη για την αγάπη της. Δεν είναι μόνο που τις ταΐζει δυο φορές τη μέρα, τους μιλάει, τις αφήνει να ξαπλώσουν στα πεζούλια της αυλής της, τις φροντίζει και οι γάτες σαν να νιώθουν όλη αυτή την αγάπη και την ευχαριστούν με τον δικό τους τρόπο.
Η κυρία Χαρούλα δεν είναι σχεδόν ποτέ μόνη. Πάντα θα βρεις κάποιον να κάθεται στο μικρό στρογγυλό τραπεζάκι της αυλής της. Όλοι την αγαπούν, όλοι θέλουν να την βοηθήσουν και κυρίως όλοι αυτοί που η ίδια έχει βοηθήσει παλιότερα. Δεν έκλεισε ποτέ την πόρτα της σε κανέναν, δεν κοίταξε θρησκεία, καταγωγή, χρώμα. Όλοι ήταν καλοδεχούμενοι στο μικρό της νανόσπιτο. Πάντα υπήρχε ένα πιάτο φαγητό και μια καλή κουβέντα για κάθε λογής κατατρεγμένο. "'Ανθρωποι είναι όλοι και εγω ανθρώπους πεινασμένους στη γειτονιά μου δεν θέλω" ήταν η απάντηση της σε κάποιον γείτονα που της έκανε παρατήρηση...
Την κυρία Χαρούλα την ξέρω όλη μου την ζωή, την αγαπώ σαν δικό μου άνθρωπο και όσο μεγαλώνω την θαυμάζω και περισσότερο. Θαυμάζω την ομορφιά της ψυχής της, τη χρυσή της καρδιά, τα αποθέματα αγάπης που έχει. Θαυμάζω το ότι δεν παραπονιέται ποτέ για όλα αυτά που δεν έχει αλλά είναι ευτυχισμένη για όλα αυτά που έχει. Και κάθε λεπτό που περνάω κοντά της με κάνει πιο καλό, πιο όμορφο άνθρωπο...
Μαρίνα Γιάννου
