Κάθε τόσο, κάθε λίγο και ελάχιστο...

  

  Ο θάνατος δεν λογαριάζει τίποτα, παιδιά, μανάδες, οικογένειες, φίλους. Δεν τον νοιάζει αν έχεις τακτοποιήσει τις υποχρεώσεις σου, αν έχεις κανονίσει να βγεις με την παρέα σου, να πας ένα ταξίδι, αν έχεις χρέη ή αν μόλις αγόρασες καινούργιο αυτοκίνητο. Σκληρός, απρόσωπος, κρύος, απρόβλεπτος... Και μετά σιωπή, να αναρωτιέσαι το πως και το τι και να εξαντλείς όλα τα αν και ας μην έχει πια νόημα μιας και δεν μπορεί να αλλάξει πια η ροή.

  Και είναι κάποιες οι φορές, οι λίγες,  που κάποιοι τον ξεγέλασαν πρόσκαιρα, που τους χαρίστηκε αλλά και τόσες άλλες όμως που δεν έδωσε μια ευκαιρία ακόμα σε εκείνους τους ανθρώπους, τους καλούς, τους αγαπητούς , εκείνους που όλοι θέλουμε γύρω μας, δίπλα μας. Και σκέφτομαι πόσο άδικο είναι, αλλά αυτά τα θέματα δεν έχουν χώρο για δικαιοσύνη.

Συνειδητοποιώ ότι δεν  ζούμε μια φορά, ζούμε κάθε στιγμή, κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε ανάσα, κάθε ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων μας, κάθε τόσο, κάθε λίγο και ελάχιστο...

Αλήθεια έχεις σκεφτεί...

πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασες με την καρδιά σου;

πότε ήταν η τελευταία φορά που τα μάτια σου έλαμψαν από χαρά; 

πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες πλήρης;

πότε ήταν η τελευταία φορά που βοήθησες κάποιον ανιδιοτελώς;

πότε ήταν η τελευταία φορά που κοίταξες τον ήλιο και ένιωσες τυχερός;

πότε ήταν η τελευταία φορά  που αγάπησες με πάθος τη ζωή σου;

Υ.Γ. Είμαι πολύ μικρή για να πηγαίνω στις κηδείες των φίλων μου.

Μαρίνα Γιάννου