Τα Ντιιιιιιν

  

 Ξύπνημα, πρωινό, μπουγάδα, σκούπισμα, σφουγγάρισμα, ξεσκόνισμα, μαγείρεμα φυσικά, σκούπισμα ξανά -ρίξανε τα παιδιά ψίχουλα από τα μπισκότα που φάγανε-, μάζεμα παιχνιδιών, μάζεμα άλλων παιχνιδιών, ξανά σφουγγάρισμα -είχε ατύχημα ο μικρός- το γατί νιαουρίζει -τελείωσε το φαγητό του- κι άλλο σκούπισμα -η μικρή πάτησε ένα κομμάτι από μπισκότο που της έπεσε κάτω, να αλλάξω σεντόνια στα κρεβάτια, πλυμένα ρούχα περιμένουν για σιδέρωμα, άπλυτα ρούχα στοιβάζονται -το πλυντήριο κάνει υπερωρίες- κι άλλα παιχνίδια για μάζεμα... Τυπικό πρωινό Σαββάτου...

    ...Και ντιιιιιν το messenger, ποιος με ψάχνει πρωί πρωί; Μια φίλη, να μου πει τα ευχάριστα νέα της. Ντιιιιιν και το στεγνωτήριο, έτοιμα τα ρούχα, να παίρνουν σειρά τα επόμενα... Και μέχρι να το αδειάσω και να το ξαναγεμίσω πάλι ντιιιιν το messenger... Ψιλοκουβεντούλα, τα χτεσινά νέα στα γρήγορα, πόσο μου αρέσει η τεχνολογία κάτι τέτοιες στιγμές. Εκεί που έχεις πήξει, που τρέχεις και μόλις κοντεύεις να τελειώσεις κάτι γίνεται και ξαναρχίζεις από την αρχή, που έχεις βυθιστεί μέσα στον φαύλο κύκλο της καθημερινότητας και των υποχρεώσεων και το μόνο που θες είναι μια αφορμή να λουφάρεις, έστω και για λίγο... Ντιιιιν, ντιιιιν ντιιιιιν, ντιιιιν, κάθε ντιν και ένα λεπτό κοπάνας, ντιιιιν, ντιιιιν, ντιιιιν. 

Ντιιιν "Να πιούμε έναν καφέ στα γρήγορα;"
    Αν ήμασταν Ολλανδοί ποτέ δεν θα γινόταν αυτό, θα έπρεπε να το προγραμματίσουμε μια βδομάδα πριν, να το γράψουμε στο ημερολόγιο του κινητού, ντιιιιιν να μας έρθει υπενθύμιση δύο ώρες πριν, να το επιβεβαιώσουμε και τελικά να βρεθούμε για το συμφωνημένο χρονικό διάστημα. Ντιιιιν, ο χρόνος μας τελειώνει, έχουμε κι άλλα να πούμε αλλά πρέπει να χαιρετηθούμε γιατί στο επόμενο ντιιιιν ο χρόνος μας θα έχει ήδη τελειώσει... Ντιιιιν. 

Δεν είμαστε όμως Ολλανδοί και έτσι κανονίζουμε αυθόρμητα ότι μας έρθει -όπως τότε που πήγα Κρήτη με μια φίλη και το αποφασίσαμε μια ώρα πριν φύγει το πλοίο.

   "Φρέντο καπουτσίνο σκέτο ντεκαφεϊνε παρακαλώ" και στην πρώτη γουλιά έχω ξεχάσει το νοικοκυριό, τις υποχρεώσεις, τα άπλυτα -και τα πλυμένα που κάνουν αναρρίχηση στην σιδερώστρα-  και κυρίως τα ντιιιιν. Δεν υπάρχουν ντιιιν. Υπάρχει μόνο η παρέα, διάβασα κάποτε μια έρευνα που έλεγε πως οι Έλληνες δεν έχουν τόση ανάγκη να πάνε σε ψυχαναλυτές γιατί βρίσκονται με φίλους που τους υποκαθιστούν. Και αντί να λες τα ζόρια σου στον δερμάτινο καναπέ του ψυχοτέτοιου, τα λες στο φιλαράκι σου πίσω από ποτήρια φραπέ -ή φρέντο, το είδος του καφέ δεν έχει και τόση σημασία. 

   Και λέμε, λέμε, και πηδάμε από το ένα θέμα στο άλλο, και λίγο κουτσομπολιό ενδιάμεσα -με καλή διάθεση πάντα-, γελάμε, πιάνουμε τα σχολικά,νούμερο ένα θέμα συζήτησης αυτές τις μέρες στους εκπαιδευτικούς κύκλους και κάνενα ντιιιιν δεν διακόπτει τη "συνεδρία" μας. Και τελειώνει ο καφές, αυτά που έχουμε όμως να πούμε δεν τελειώνουν ποτέ και λέμε λέμε, μέχρι που διαπιστώνουμε πως τα μαγαζιά θα κλείσουν σε λίγο και δεν θα προλάβουμε να κάνουμε καμία από τις δουλειές, για τις οποίες βγήκαμε από το σπίτι και λέμε να φύγουμε αλλά είκοσι λεπτά μετά είμαστε ακόμα εκεί, κάποιος να μας διώξει, ντιιιιν, ντιιιιν, αλλιώς θα μείνουμε ως το βράδυ...

Γυρνάω σπίτι, ντιιιιν το πλυντήριο, ντιιιιιν το στεγνωτήριο, ντιιιιν τα παιδιά ρίχνουν κάτω νερά, αλλά τι πειράζει; Ένα δίωρο αρκεί, για να μπουν όλα τα ντιιιιν σε τάξη και ο ήχος τους να ξεθυμάνει και να καλυφθεί από τα γέλια και την πολυλογία, να πνιγεί από την υπέροχη πια διάθεση, και να πάψουν να ακούγονται...  

   Και όταν θα ξαναρχίσουν να ακούγονται, θα έρθει και εκείνο το διαφορετικό ντιιιιν, σε άλλο τόνο, να σπάσει τη μονοτονία, να σε στροβιλίσει, να σε ταρακουνήσει και να σιγοψυθιρίσεις:

Μέτρησα τον κόσμο δυο φορές
μέσα στα απλά ειν’ τα ωραία
όπως όταν είμαστε παρέα
τι καλό που κάνει ένας καφές

Μαρίνα Γιάννου