Άρωμα

 

Στη χώρα μου ακόμα η διαπλοκή αγοράζει άδεια για τηλεοπτικό σταθμό , εκείνη χαμογελά πλατιά για τις επιτυχίες της, ενώ στην επόμενη σκηνή τα γεροντάκια παραμιλούν απ' την απόγνωση με τα κομμένα λεφτά και τα τρεμάμενα χέρια. Χορός εκατομμυρίων μπροστά μας κι αμέσως μετά η σύνταξη χαρτζιλίκι. Στη χώρα μου οι νοικοκυραίοι έγιναν φτωχοί μ' ένα νόμο κι οι φτωχοί φτωχότεροι με τον ίδιο νόμο. Τώρα θα δώσει η χώρα μου χρήματα που δεν έχει, στον κόσμο που τα χρειάζεται. Σαν τη βοήθεια που στέλνουν μ' ελικόπτερα σε βομβαρδισμένες πόλεις . Μετά.

Οι νέοι άνθρωποι χρειάζονται προυπηρεσία για να δουλέψουν αλλά στη χώρα μου δουλειές δεν υπάρχουν . Κατεβαίνεις έναν πολυσύχναστο δρόμο και παρελαύνουν τα κλειστά μαγαζιά το ένα μετά το άλλο μιας κι ένα στα τέσσερα δουλεύει. Οι δάσκαλοι θα δουλεύουμε εκ περιτροπής το ολοήμερο για οικονομία και θα ζεσταίνουμε στο φούρνο μικροκυμάτων το μεσημεριανό τάπερ, ενώ το πρωί θα μαθαίνουμε στα παιδιά Γλώσσα κι Αριθμητική με project. 

Οι ελεγκτές στη χώρα μου κατεβάζουν παιδιά απ' το λεωφορείο για 1,40 και μερικές φορές αυτά τα παιδιά ξαπλώνουν χάμω και δε σηκώνονται ποτέ. Η ζωή μας χρειάζεται διακανονισμό πια, γραφειοκρατία και μεγάλη υπομονή. Εντάξει , δε γίναμε και Βενεζουέλα με τις επιθέσεις στο ψωμί αλλά στ' αλήθεια πονάει πολύ και το στομάχι γίνεται ένας κόμπος σφιχτός κάθε φορά που ένας δρόμος παραδίδεται στην κυκλοφορία κι ύστερα τον πληρώνεις ακριβά μέχρι να πεθάνεις. Την ίδια ώρα που κλείνουν συνεχώς εκείνοι οι άλλοι δρόμοι , επιλογές λέγονται και σε πάνε σε ξέφωτο για να σκεφτείς , να ονειρευτείς και να δημιουργήσεις. 
Έχω λοιπόν ένα κόμπο στο στομάχι από προχθές κι όλα τα αρμυρίκια μαζί με τις θάλασσες του καλοκαιριού κάνουν φιλότιμη προσπάθεια για να τον λύσουν.
Ανθρωπιστικά.
Χωρίς διαπλοκή.
Χωρίς τρεμάμενα χέρια.
Μόνο με το άρωμα. 
Αυτό που σε μεθάει απ' το μικρό μπουκάλι.
Για να μην πονάς.

Γιώτα  Καραγιάννη