Τώρα για να πω τη black αλήθεια, στο χωριό μου Βlack Friday δεν είχαμε.
Ένα μικρό μαγαζάκι είχαμε μόνο σαν παντοπωλείο, που μ' έστελνε η γιαγιά ν' αγοράσω πράγματα. Φεύγοντας, είχα για κέρασμα κι ένα καραμελάκι - τη λιχουδιά της ημέρας- που έτρωγα κάτω απ' τον πλάτανο. Και στο σπίτι που μέναμε στη μεγάλη ανηφόρα, είχαμε ένα παντοπωλείο που μύριζε λακέρδα και σαρδέλα παστή μέχρι το δρόμο. Πήγαινα κι εκεί να ψωνίσω, λέγαμε τις απαραίτητες καλημέρες, μάθαινα τα νέα της γειτονιάς κι όταν έπεσε η μάνα μου θυμάμαι και χτύπησε το κεφάλι της, έτρεξαν όλοι για βοήθεια, ακόμα κι ο γελαστός παντοπώλης. Κι όταν ύστερα από πολλά χρόνια πήγα ένα καλοκαίρι στην Ικαρία, μπήκα στο μάρκετ να πάρω τυρί κι ο ιδιοκτήτης μου είπε: 'Έχε το νου σου για λίγο, δεν θ΄αργήσω!'. Kι ύστερα έφυγε.
'Τι παράξενο!' σκέφτηκα, μέχρι που μπήκε μέσα μια νεαρή γυναίκα. Το γέλιο της κι η ηρεμία που είχε πάνω της έδιωξαν απαλά κάθε σκέψη μου. Είπαμε ιστορίες, γελάσαμε και ειδωθήκαμε ξανά το απόγευμα, κουνώντας τα χέρια στην παραλία. Από Black Friday λοιπόν δεν έχω καθόλου εικόνες. Δεν έχω άρωμα, ούτε αναμνήσεις. Και μπορεί να φαίνομαι λιγάκι οπισθοδρομική επειδή δεν αγαπώ τα σπρωξίδια και τις φωνές, αλλά τα χρόνια μου έμαθαν πως οι άνθρωποι που γνωρίσαμε κι όλα όσα κάνουμε σ' αυτή τη ζωή, είναι λεπτές αποχρώσεις κι αρώματα. Ακόμα κι όταν οι άνθρωποι που αγαπήσαμε λείπουν. Ακόμα κι αν δεν μπορώ να ξετυλίγω καραμελάκια κάτω απ' τον ίδιο πλάτανο.
Ένα μικρό μαγαζάκι είχαμε μόνο σαν παντοπωλείο, που μ' έστελνε η γιαγιά ν' αγοράσω πράγματα. Φεύγοντας, είχα για κέρασμα κι ένα καραμελάκι - τη λιχουδιά της ημέρας- που έτρωγα κάτω απ' τον πλάτανο. Και στο σπίτι που μέναμε στη μεγάλη ανηφόρα, είχαμε ένα παντοπωλείο που μύριζε λακέρδα και σαρδέλα παστή μέχρι το δρόμο. Πήγαινα κι εκεί να ψωνίσω, λέγαμε τις απαραίτητες καλημέρες, μάθαινα τα νέα της γειτονιάς κι όταν έπεσε η μάνα μου θυμάμαι και χτύπησε το κεφάλι της, έτρεξαν όλοι για βοήθεια, ακόμα κι ο γελαστός παντοπώλης. Κι όταν ύστερα από πολλά χρόνια πήγα ένα καλοκαίρι στην Ικαρία, μπήκα στο μάρκετ να πάρω τυρί κι ο ιδιοκτήτης μου είπε: 'Έχε το νου σου για λίγο, δεν θ΄αργήσω!'. Kι ύστερα έφυγε.
'Τι παράξενο!' σκέφτηκα, μέχρι που μπήκε μέσα μια νεαρή γυναίκα. Το γέλιο της κι η ηρεμία που είχε πάνω της έδιωξαν απαλά κάθε σκέψη μου. Είπαμε ιστορίες, γελάσαμε και ειδωθήκαμε ξανά το απόγευμα, κουνώντας τα χέρια στην παραλία. Από Black Friday λοιπόν δεν έχω καθόλου εικόνες. Δεν έχω άρωμα, ούτε αναμνήσεις. Και μπορεί να φαίνομαι λιγάκι οπισθοδρομική επειδή δεν αγαπώ τα σπρωξίδια και τις φωνές, αλλά τα χρόνια μου έμαθαν πως οι άνθρωποι που γνωρίσαμε κι όλα όσα κάνουμε σ' αυτή τη ζωή, είναι λεπτές αποχρώσεις κι αρώματα. Ακόμα κι όταν οι άνθρωποι που αγαπήσαμε λείπουν. Ακόμα κι αν δεν μπορώ να ξετυλίγω καραμελάκια κάτω απ' τον ίδιο πλάτανο.
Γιώτα Καραγιάννη
