Η κα Ήλιος

- Καλημέρα, είμαι η νέα συνάδελφος. Πού μπορώ να βρω τον διευθυντή;
- Διευθύντρια.
- Εντάξει, διευθύντρια. Πού βρίσκεται;
- Ανέβα τη σκάλα εκείνη στο βάθος, πρώτη πόρτα αριστερά.

...

"Ξέχασα να ρωτήσω πως είναι", μονολογούσε καθώς ανέβαινε τα σκαλιά. "Λες να είναι καλή ή καμιά στριφνή;" "Λες να μου κάνει όλα τα καψόνια του πλανήτη, επειδή είμαι καινούργια;" "Πώς να είναι;"
Και αν έπρεπε να απαντήσει με μια λέξη θα έλεγε "Ήλιος", σαν ήλιος είναι η διευθύντρια.
Ήταν ήδη έξω από την ανοιχτή πόρτα της. Η διευθύντρια την κοιτούσε ίσια μέσα στα μάτια και η κοπέλα ένιωσε αμέσως τη ζεστασιά. "Ήλιος" σκέφτηκε.

- Πέρασε, πέρασε μέσα. Και οι ηλιαχτίδες χάιδεψαν το κορίτσι στο μάγουλο.
- Ευχαριστώ. Είμαι η νέα συνάδελφος, ξέρετε μου είπαν να έρθω σε εσάς εδώ.
Οι ηλιαχτίδες την ξαναχάιδεψαν, στα μαλλιά αυτή τη φορά.
- Κάθισε γλυκιά μου, να σε γνωρίσω.

Και όσο μιλούσε η Διευθύντρια-Ηλιος, οι ηλιαχτίδες της χόρευαν τριγύρω και σιγά-σιγά έγιναν πεταλούδες που πέταγαν ξέφρενα στο δωμάτιο πλημμυρίζοντας το με χρώματα. Και μετά έγιναν λιβάδι γεμάτο λογής λογής λουλούδια, κόκκινες παπαρούνες, κίτρινες μαργαρίτες, μοβ καμπανούλες, λευκά κρινάκια και μελισσες πετούσαν ολόγυρα καλύπτοντας κάθε ήχο με τον βόμβο τους και στο βάθος του λιβαδιού ένα κοπάδι προταβάκια έβοσκαν και άκουγες τα γκλιν γκλιν από τα καμπανάκια τους ...
Και κάπου έκει η κοπέλα συνήλθε αλλά συνέχισε μαγεμένη να κοιτάζει την Διευθύντρια-Ήλιο που της μιλούσε και της εξηγούσε διάφορα διαδικαστικά. Και κάπου στο βάθος άκουγε φτεροκοπήματα, βόμβους, κουδουνάκια...

Αχ, αυτοί οι άνθρωποι οι γελαστοί, οι καλόκαρδοι, οι λαμπεροί, οι Ήλιοι που συναντάμε στο δρόμο μας και ποτέ δεν ξεχνάμε... Και όταν μετά από χρόνια ξαναβρεθούμε, είτε τυχαία, είτε γιατί το επιδιώξαμε, όλα βρίσκονται ξανά εκεί: Οι ηλιαχτίδες, οι πεταλούδες, το λιβάδι, τα αγριολούλουδα, οι μέλισσες με τον βόμβο τους, τα προβατάκια με τα κουδουνάκια τους, να σε μαγεύουν, να σε συνεπαίρνουν, να ζεσταίνεται η καρδιά και η ψυχή...

Μαρίνα Γιάννου    

Άνθρωποι

Γνώρισα ανθρώπους αναλφάβητους με τη μεγαλύτερη ψυχική γραμματοσύνη. 

Ανθρώπους μορφωμένους χωρίς πτυχία και πτυχιούχους αμόρφωτους . 

Γνώρισα το ύφος των σαράντα καρδιναλίων ( δε θα ξεχάσω μια νεαρή γιατρίνα σε δημόσιο νοσοκομείο ''εγώ ξέρω, γιατί είμαι η ιατρική προσωποποιημένη!'' ) και το ύφος του απλού ανθρώπου,του ακομπλεξάριστου που επιμένει να στέκεται στις κουίντες για να νιώθει πιο χρήσιμος. Γνώρισα ανθρώπους πολύχρωμους , έγχρωμους κι ασπρόμαυρους σαν παλιές ελληνικές ταινίες . Ανθρώπους τοξικούς, ανθρώπους μεταξωτούς κι αδιαπραγμάτευτους. Γνώρισα ανθρώπους με χάρτες στα χέρια να τρέχουν αμέσως στην ανάγκη της γης κι ανθρώπους ψωνισμένους με το χρώμα της γραβάτας . Γιαγιάδες με τα εγγόνια τριγύρω , σαν πίνακες του Θεόφιλου και παραμυθάδες να αιωρούνται στο κενό απ' την αγάπη του κοινού τους.

Μ' άρεσε πάντα να παρατηρώ, ν' αναπνέω διακριτικά και να μη γίνομαι βαρίδι. Μ' άρεσε πάντα να μαθαίνω κι ακόμα νιώθω πως δεν ξέρω τίποτα. Κι όλοι οι άνθρωποι που γνώρισα ως σήμερα, μού 'μαθαν ν' αγαπώ την πολυφωνία. Αυτή που έρχεται μόλις γκρεμίσει ο καθένας το ατομικό του σύνορο , αυτή που δε σε δείχνει με το δάχτυλο, δε λειτουργεί σαν οπαδός με φασαρία , αλλά σαν ένα μεγαλοφυές κοσμικό ψηφιδωτό που στέκεται ένα βήμα πίσω, για να μπορέσει να βαδίσει μπροστά η τέχνη της συνύπαρξης κι η όποια ειρηνική κοσμοθεωρία.

Γιώτα Καραγιάννη

Θα ξαναπροσπαθήσω κι ας πέσω...

Το κορίτσι δεν ήθελε να μοιραστεί τίποτε από αυτά που ένιωθε.
Έκρυψε το δάκρυ τη στιγμή που ο κλόουν ψέλλιζε την ίδια ατάκα.
Τη διάβασε πολλές φορές.
"Μη σε δουν που κλαις".
Ξαναδιάβασε και όλη τη σκηνή που ο ακροβάτης ανέβαινε στο τεντωμένο σχοινί.
Μία ρωγμή στον τοίχο της τράβηξε την προσοχή.
Δίπλωσε το βιβλίο και κοίταξε ελπίζοντας να δει πίσω από τους τοίχους.
Ο κλόουν και ο ακροβάτης τώρα της γελούσαν.
"Θα ξαναπροσπαθήσω" έγραψε στην τσακισμένη σελίδα.
"Θα ξαναπροσπαθήσω κι ας πέσω"
Γιώργος Γιώτης (2/3/2015)

Εικόνα: Michael Parkes, The Juggler (1981).