Άνθρωποι

Γνώρισα ανθρώπους αναλφάβητους με τη μεγαλύτερη ψυχική γραμματοσύνη. 

Ανθρώπους μορφωμένους χωρίς πτυχία και πτυχιούχους αμόρφωτους . 

Γνώρισα το ύφος των σαράντα καρδιναλίων ( δε θα ξεχάσω μια νεαρή γιατρίνα σε δημόσιο νοσοκομείο ''εγώ ξέρω, γιατί είμαι η ιατρική προσωποποιημένη!'' ) και το ύφος του απλού ανθρώπου,του ακομπλεξάριστου που επιμένει να στέκεται στις κουίντες για να νιώθει πιο χρήσιμος. Γνώρισα ανθρώπους πολύχρωμους , έγχρωμους κι ασπρόμαυρους σαν παλιές ελληνικές ταινίες . Ανθρώπους τοξικούς, ανθρώπους μεταξωτούς κι αδιαπραγμάτευτους. Γνώρισα ανθρώπους με χάρτες στα χέρια να τρέχουν αμέσως στην ανάγκη της γης κι ανθρώπους ψωνισμένους με το χρώμα της γραβάτας . Γιαγιάδες με τα εγγόνια τριγύρω , σαν πίνακες του Θεόφιλου και παραμυθάδες να αιωρούνται στο κενό απ' την αγάπη του κοινού τους.

Μ' άρεσε πάντα να παρατηρώ, ν' αναπνέω διακριτικά και να μη γίνομαι βαρίδι. Μ' άρεσε πάντα να μαθαίνω κι ακόμα νιώθω πως δεν ξέρω τίποτα. Κι όλοι οι άνθρωποι που γνώρισα ως σήμερα, μού 'μαθαν ν' αγαπώ την πολυφωνία. Αυτή που έρχεται μόλις γκρεμίσει ο καθένας το ατομικό του σύνορο , αυτή που δε σε δείχνει με το δάχτυλο, δε λειτουργεί σαν οπαδός με φασαρία , αλλά σαν ένα μεγαλοφυές κοσμικό ψηφιδωτό που στέκεται ένα βήμα πίσω, για να μπορέσει να βαδίσει μπροστά η τέχνη της συνύπαρξης κι η όποια ειρηνική κοσμοθεωρία.

Γιώτα Καραγιάννη