Είναι μερικοί άνθρωποι που σε τραβολογάνε στη χαρά σαν τα παιδιά που τραβάνε τους γονείς απ' το μανίκι. Για να παίξουν. Βουτάνε ατρόμητοι σε ωκεανούς, ανακαλύπτουν πρωτόγονες στεριές, πλάθουν αστέρια με τα χέρια τους κι ύστερα σου κάνουν νοήματα φιλικά. Για να πας κοντά τους.Την ώρα που εσύ κάθεσαι αμέριμνος και λύνεις τα σταυρόλεξα της δικής σου ζωής. Αυτά για δυνατούς λύτες. Έχουν πάντα μαζί τους ένα μικρό σακίδιο, αυτοσχέδια κάμερα για υποβρύχιες λήψεις κι ένα δικό τους ψηφιακό χάρτη για κρυμμένους θησαυρούς. Μαζί τους ταξιδεύεις σ' αλλόκοτα νησιά, παρέα με τον τριθέσιο καναπέ σου και κάνεις βουτιά σε λιμανάκια απάνεμα, δίχως να πέσει στα ρούχα σου ούτε σταγόνα. Σκαρφαλώνεις μαζί τους σε βράχια απότομα, μόνο και μόνο για ν' απολαύσεις την ομορφιά που σκορπούν τα κυκλάμινα. Αυτά που ξεφυτρώνουν μες στις σχισμάδες των βουνών σαν βλεφαρίδες βαμμένες μ' ένα ροζ σπάνιο. Κι όποτε σκάνε στα γέλια απ' το περπάτημα στα βροχόνερα, την ίδια στιγμή μαλώνουν στοργικά όποιον θελήσει ν' ανοίξει την ομπρέλα του. 'Σιγά καλέ, μια βροχούλα είναι!' λένε με απλότητα μοναδική και συνεχίζουν να γελάνε δυνατά. Και να βρέχονται. Αν είσαι τυχερός και τους συναντήσεις, πάρε προμήθειες, ένα σακούλι χαμόγελα μασίφ κι ετοιμάσου γι' άλλες πολιτείες. Λυτρωτικές. Και δεν χρειάζεται να ρωτήσεις ''Για πού?''. Εκείνοι ξέρουν. Να 'χεις μονάχα τα μάτια σου ανοιχτά. Για να μη χάσεις ούτε λεπτό απ' το ταξίδι μαζί τους.
Γιώτα Καραγιάννη
