Η αλήθεια όμως;

Ο Ορειβάσιος ήταν ο προσωπικός γιατρός του αυτοκράτορα Ιουλιανού και άνθρωπος εμπιστοσύνης.

Η ερώτηση στην Πυθία ήταν σαφής.

«Ποιος είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος, για να αναβιώσει το μαντείο των Δελφών;»

Ο Ιουλιανός πίστευε πως ο θεός Απόλλωνας είχε μάθει τις προσπάθειές του να αναβιώσει την αρχαία θρησκεία και… όλο και κάποιο καλό λόγο θα είχε να στείλει στους ανθρώπους μέσω της ιέρειάς του.

Η πραγματικότητα όμως ήταν σκληρή.

«Πέστε του βασιλιά: γκρεμίστηκαν οι πλουμιστές αυλές εχάθη, δεν έχει ο Φοίβος πια καλύβι, ούτε προφητικιά έχει δάφνη μήτε πηγή που να λαλά και το μελητικό νερό βουβάθη».

Ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας υποτίθεται πως προφήτεψε το τέλος όχι μόνο του ιερού των Δελφών αλλά και ολόκληρου του αρχαιοελληνικού κόσμου.

Η λέξη "υποτίθεται" προσδιορίζει το ρήμα "προφήτεψε" και όχι το αντικείμενο της προφητείας, το οποίο ήταν και δεδομένο.

Γιατί δεν προφήτεψε;

1.    1. Too Good to be true: Η συγκεκριμένη ιστορική πληροφορία εμφανίζεται αρκετά ελκυστική, αφού κάνει τα γεγονότα να μοιάζουν με σκηνές κινηματογραφικής υπερπαραγωγής, όμως πώς είναι δυνατόν όλοι οι προηγούμενοι χρησμοί να ήταν λακωνικοί, δυσνόητοι, αινιγματικοί και διφορούμενοι, ενώ ο τελευταίος να μας προκύπτει λαλίστατος, σαφέστατος και ξεκάθαρος;

2.   2. Κοίτα ποιος μιλάει: Οι ιστορικοί που διασώζουν τη συγκεκριμένη ιστορική πληροφορία είναι κατά πολύ μεταγενέστεροι των γεγονότων.

Ο εκκλησιαστικός ιστορικός Φιλοστόργιος γεννήθηκε πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του Ιουλιανού, ενώ ο βυζαντινός χρονογράφος Γεώργιος Κεδρηνός έζησε κοντά 7 αιώνες αργότερα. Και οι δυο ήταν μοναχοί.

3.    3. Κοίτα ποιος μιλάει 2: Το ίδιο ανακριβής θα πρέπει να θεωρηθεί και η ιστορική πληροφορία πως ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας ήταν άλλος: «Θα έρθει η μέρα που ο Φοίβος θα επιστρέψει και θα μείνει για πάντα». Η πολυθρύλητη απάντηση των εθνικών θα ήταν κι αυτή μια πολύ ωραία σκηνή σε χολυγουντιανή ταινία για το τέλος του αρχαιοελληνικού κόσμου.

4.    4. Η αλήθεια όμως; Μήπως η δεδομένη πραγματικότητα έπρεπε να εμφανιστεί στις καρδιές των ανθρώπων και ως οριστική;

         Γιώργος Γιώτης, 15/6/2019.

Χρώματα

Έκλεισα τα παράθυρα και τράβηξα τις κουρτίνες. Τα θρανία ήταν άδεια. Προσπαθούσα να δω ποιος καθόταν πού, σε ποια σειρά και με ποιον διπλανό. Ήθελα να κρατήσω σταθερές τις εικόνες. Να τις αποθηκεύσω. Προτού σκορπίσουν σαν σελίδες βιβλίου στον διάδρομο. Τα γέλια, τη ζωηράδα τους και τις σιωπές τους. Ήθελα να ανακαλύψω ένα ένα σαν πολύχρωμα βότσαλα, όλα αυτά που κατάφεραν κι ήταν πολλά. Κοίταξα τους τοίχους κι οι ζωγραφιές του Ηρακλή έλειπαν, μα κάθε παιδί είχε πάρει μαζί του κι από έναν άθλο. Απλό, αθόρυβο και καθημερινό. Να δυναμώσει τα γράμματα, τη διαίρεση, τη φωνή στο 'ντιρλαντά', τα λόγια στο θεατρικό, την αγάπη. Κοίταξα ύστερα ψηλά κι έψαξα τα χαμόγελα των παιδιών του κόσμου. Έλειπαν κι αυτά. Κάτι πινέζες μόνο κρατούσαν ακόμα το χρώμα τους. Κι όταν έσβησα τα φώτα της αίθουσας κι ήρθε η ώρα να φύγω, είδα χαμόγελα ν' αναβοσβήνουν εκεί στο μέρος της καρδιάς. Κόκκινο, κίτρινο και πράσινο. Σαν πινεζούλες χρωματιστές. Κι όταν έκλεισα την κόκκινη πόρτα σιγά, έμεινα μόνη μ' εκείνο το μήνυμα που διάβασα σ' ένα μικρό ορθογώνιο ξύλο δίπλα στο δέντρο της ζωής: 'Πίσω από κάθε παιδί που πιστεύει στο εαυτό του, υπάρχει μια δασκάλα ή ένας δάσκαλος που πιστεύει πρώτα σε αυτό'. Και βρήκε μια θέση μέσα μου όλη την ώρα των ευχών. Σαν φυλαχτό. Μαζί με τη διάχυτη απορία την ώρα που έφτανα στην εξώπορτα: 'Άραγε σήμερα στους τωρινούς καιρούς, πόσο μεγάλη και ισχυρή είναι η πίστη μας στους ανθρώπους;' Δεν πρόλαβα ν' απαντήσω. Ένας μικρός κουνούσε ήδη το χέρι του από μακριά και χαιρετούσε το καλοκαίρι του. Και τη δική του παιδική θάλασσα.

Γιώτα Καραγιάννη 
14/6/2019