Χρώματα

Έκλεισα τα παράθυρα και τράβηξα τις κουρτίνες. Τα θρανία ήταν άδεια. Προσπαθούσα να δω ποιος καθόταν πού, σε ποια σειρά και με ποιον διπλανό. Ήθελα να κρατήσω σταθερές τις εικόνες. Να τις αποθηκεύσω. Προτού σκορπίσουν σαν σελίδες βιβλίου στον διάδρομο. Τα γέλια, τη ζωηράδα τους και τις σιωπές τους. Ήθελα να ανακαλύψω ένα ένα σαν πολύχρωμα βότσαλα, όλα αυτά που κατάφεραν κι ήταν πολλά. Κοίταξα τους τοίχους κι οι ζωγραφιές του Ηρακλή έλειπαν, μα κάθε παιδί είχε πάρει μαζί του κι από έναν άθλο. Απλό, αθόρυβο και καθημερινό. Να δυναμώσει τα γράμματα, τη διαίρεση, τη φωνή στο 'ντιρλαντά', τα λόγια στο θεατρικό, την αγάπη. Κοίταξα ύστερα ψηλά κι έψαξα τα χαμόγελα των παιδιών του κόσμου. Έλειπαν κι αυτά. Κάτι πινέζες μόνο κρατούσαν ακόμα το χρώμα τους. Κι όταν έσβησα τα φώτα της αίθουσας κι ήρθε η ώρα να φύγω, είδα χαμόγελα ν' αναβοσβήνουν εκεί στο μέρος της καρδιάς. Κόκκινο, κίτρινο και πράσινο. Σαν πινεζούλες χρωματιστές. Κι όταν έκλεισα την κόκκινη πόρτα σιγά, έμεινα μόνη μ' εκείνο το μήνυμα που διάβασα σ' ένα μικρό ορθογώνιο ξύλο δίπλα στο δέντρο της ζωής: 'Πίσω από κάθε παιδί που πιστεύει στο εαυτό του, υπάρχει μια δασκάλα ή ένας δάσκαλος που πιστεύει πρώτα σε αυτό'. Και βρήκε μια θέση μέσα μου όλη την ώρα των ευχών. Σαν φυλαχτό. Μαζί με τη διάχυτη απορία την ώρα που έφτανα στην εξώπορτα: 'Άραγε σήμερα στους τωρινούς καιρούς, πόσο μεγάλη και ισχυρή είναι η πίστη μας στους ανθρώπους;' Δεν πρόλαβα ν' απαντήσω. Ένας μικρός κουνούσε ήδη το χέρι του από μακριά και χαιρετούσε το καλοκαίρι του. Και τη δική του παιδική θάλασσα.

Γιώτα Καραγιάννη 
14/6/2019