Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου

Παγκόσμια ημέρα βιβλίου σήμερα, πολλά άσχημα συμβαίνουν στον κόσμο, αλλά εμείς επιμένουμε ακόμα στο όνειρο!!! Και στη χαρά όλων των παιδιών!!!


Γιώτα Καραγιάννη
23/4/2019

Μεγάλη Εβδομάδα

Τρέχαμε στους αγρούς να μαζέψουμε λουλούδια για τον Επιτάφιο. Αρχίζαμε το στόλισμα και νιώθαμε πως είχαμε γίνει μεγάλοι ξαφνικά. Μεγάλη η ευθύνη μα και τα βλέμματα των Αγίων διαπεραστικά. Γυναίκες μαυροντυμένες έψαχναν τους δικούς τους νεκρούς κι οι πασχαλιές έγερναν βαριές απ' το δέος. Ω, γλυκύ μου έαρ κι η δύναμη των ψαλτών κορύφωνε το Πάθος. Η γιαγιά φορούσε μαύρα και το μαντίλι στο κεφάλι ήταν δεμένο σταυρωτά. Όλη μέρα η καμπάνα χτυπούσε θρηνητικά και νόμιζα πως κάθε χτύπος της ίσως και να 'φερνε πιο κοντά την Ανάσταση. Το σπίτι στο χωριό ασβεστωμένο από μέρες, ακόμα κι ο φούρνος με το στρογγυλό σώμα στην άκρη της αυλής. Τα λουλούδια αιτία μοσχοβολιάς αλλά και διαμάχης με τη γιαγιά. 'Μην τα κόβεις Γιώτα μ'!' έλεγε και ξανάλεγε κι αναστέναζε βαθιά, σαν να της θύμιζα άθελά μου κάποια δική της απώλεια. Όταν ξημέρωνε Μ. Σάββατο πηγαίναμε να κοινωνήσουμε φορώντας τα ρούχα της νονάς. Είχε έρθει η ώρα για τα κόκκινα λουστρίνια και το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά στον αυλόγυρο της εκκλησίας. Ο παππούς άρχιζε τις ετοιμασίες για το ψήσιμο της Κυριακής και πηγαινοερχόταν σιωπηλά. Χαράματα ξυπνούσε κι όταν ερχόταν η ώρα να μαζευτούμε όλοι οι συγγενείς γύρω του για τη Λαμπρή, μου χάιδευε απαλά το κεφάλι και μου χάριζε απλόχερα το πρώτο ψημένο μεζεδάκι. 'Χριστός Ανέστη, παππού!' κι έπιανε εκείνος το χορό στο άκουσμα της 'Ιτιάς'. Ιτιά ίδια κι ο παππούς μου. Χαμήλωνε τα φύλλα του κι αγκάλιαζε τον κόσμο όλο. Κι όσο κι αν πέρασαν τα χρόνια, αυτές οι εικόνες είναι τόσο δυνατές, σαν να τις έζησα χθες. Και με βοηθούν να καταλάβω πως τη λύπη της Μεγάλης Εβδομάδας τη νιώθουμε όλοι μας βαθιά στην ψυχή. Αρκεί να έχουμε τους ανθρώπους μέσα μας.


Γιώτα Καραγιάννη
21/4/2019

Λαζαρίνα

'Θα σταματήσω να σερβίρω στο καφέ! Βρήκα δουλειά σ' αυτό που σπούδασα!' είπε το ξανθό κορίτσι και με κοίταξε στα μάτια. Ίσιωσε τα γυαλιά αλλά και τη φωνή της, που έτρεμε απ' τη συγκίνηση. Αγκαλιαστήκαμε λες κι ήταν μέρα Ανάστασης. Εξαφανίστηκε για δυο λεπτά κι ύστερα ακούμπησε στον πάγκο μια πορτοκαλόπιτα. 'Εσύ την έφτιαξες;' τη ρώτησα διώχνοντας με την παλάμη μου την υγρασία των ματιών. 'Ναι! Κέρασμα δικό μου, για το καλό!' είπε και σαν να γέμισαν τα χέρια της άνθη πορτοκαλιάς. Έφαγα το μελωμένο γλυκό κι άφησα πίσω μου τη νέα 'Λαζαρίνα' να συνεχίσει να μοιράζει λουλούδια χαράς. Είχε μάθει καλά τι σημαίνει 'Δεύρο έξω'. Ήταν ολόφωτη και γελαστή. Πίσω της κι άλλοι περίμεναν μια τέτοια στιγμή. Τη γήινη συνάντηση με το φως. Αυτό που αγκαλιάζει την άνοιξη και διώχνει μακριά τις πίκρες και τα ατελείωτα βάσανα των ανθρώπων.


Γιώτα Καραγιάννη
20/4/2019

Πλατεία Ομονοίας

Άντε να εξηγήσεις στα παιδιά πως αυτό που σήμερα είναι το κέντρο της πόλης, παλιότερα σ' αυτό ακριβώς το σημείο τέλειωνε ο εξοχικός περίπατος των Αθηναίων.
Άλλαξε και πολλά ονόματα η πλατεία.
1. Πλατεία Ανακτόρων, επειδή εδώ θα χτιζόταν το παλάτι του βασιλιά, αλλά ο πατέρας του έφερε αντιρρήσεις.
"Ε όχι το ανάκτορο του γιου μου δίπλα στις φτωχογειτονιές", είπε ο Λουδοβίκος και βρήκε για τον Όθωνα το τέλειο σημείο για σπίτι. Στον λόφο της Μπουμπουνίστρας, κι αυτό έξω από τα τείχη της παλιάς πόλης, εκεί που σήμερα είναι η Βουλή.
2. Πλατεία Όθωνος: φυσικά προς τιμήν του βασιλιά κι ας γύρισε τη μεγαλοπρεπέστατη πλάτη του στην περιοχή
3. Πλατεία Ομονοίας; επειδή σε αυτή τη ζωή τίποτε δεν είναι μόνιμο και στην ιστορία λέξη "πάντα" δεν υπάρχει. Ο βασιλιάς Όθωνας έφυγε κακήν κακώς και άφησε πίσω του τους Έλληνες χωρισμένους να τρώγονται (όχι ότι χρειάζονταν δικαιολογία) κι επειδή ως γνωστόν "οι χωρισμένοι δε γιορτάζουνε ποτέ", το λέει και το τραγούδι, έδωσαν όνομα τέτοιο στην πλατεία να σταματήσουν οι τσακωμοί (οι οποίοι φυσικά δε σταμάτησαν) και τελικά μας έμεινε το όνομα.
Πίνοντας καφέ σε αυτή την πλατεία σήμερα δύο πράγματα μου ήρθαν στο μυαλό.
1. Η εικόνα της με τα συντριβάνια, ούτε που θυμάμαι ποια δεκαετία, αφού σε αυτή την πλατεία τίποτε δεν είναι μόνιμο.
2. Τα δύο παλιά όμορφα κτίρια που έβλεπα στο βάθος, αυτά που ασφυκτιούν ανάμεσα στα υπόλοιπα νεόκτιστα και κακόγουστα. Το Μπάγκειο και ο Μέγας Αλέξανδρος. Στην εποχή τους ήταν τα πρώτα ξενοδοχεία που ακολούθησαν τα ευρωπαϊκά πρότυπα θέλοντας να κάνουν την Αθήνα του 1885 να θυμίζει λίγο από Λονδίνο και Παρίσι. Στο σημείο προϋπήρχε οικία στην οποία διέμενε μέχρι το 1883 η οικογένεια του πρώην πρωθυπουργού Χαρίλαου Τρικούπη.
Μια μπερδεμένη άνοιξη του 2019...
 Γιώργος Γιώτης

Φαταουλάν, ο ονειροκλέφτης

Μια φορά κι έναν καιρό στην Κινητοχώρα, ζούσαν αρμονικά άνθρωποι και κινητά. Όλα κυλούσαν ήρεμα, μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Φαταουλάν κι όλα τα παιδιά στη χώρα αυτή άλλαξαν χρώμα. Ο Άλκης μόνο μπορούσε να τα σώσει, επειδή μόνο αυτός πίστεψε πολύ στο όνειρό του.
Ένα παραμύθι  που γράψαμε μαζί με Γιώτα Ζώη και Ακριβή Καλδίρη.
Εικονογράφηση:  Γιώργος Πετρίδης
Εκδόσεις: Μιχάλη Σιδέρη





Γιώτα Καραγιάννη
8/4/2019