Τρέχαμε στους αγρούς να μαζέψουμε λουλούδια για τον Επιτάφιο. Αρχίζαμε το στόλισμα και νιώθαμε πως είχαμε γίνει μεγάλοι ξαφνικά. Μεγάλη η ευθύνη μα και τα βλέμματα των Αγίων διαπεραστικά. Γυναίκες μαυροντυμένες έψαχναν τους δικούς τους νεκρούς κι οι πασχαλιές έγερναν βαριές απ' το δέος. Ω, γλυκύ μου έαρ κι η δύναμη των ψαλτών κορύφωνε το Πάθος. Η γιαγιά φορούσε μαύρα και το μαντίλι στο κεφάλι ήταν δεμένο σταυρωτά. Όλη μέρα η καμπάνα χτυπούσε θρηνητικά και νόμιζα πως κάθε χτύπος της ίσως και να 'φερνε πιο κοντά την Ανάσταση. Το σπίτι στο χωριό ασβεστωμένο από μέρες, ακόμα κι ο φούρνος με το στρογγυλό σώμα στην άκρη της αυλής. Τα λουλούδια αιτία μοσχοβολιάς αλλά και διαμάχης με τη γιαγιά. 'Μην τα κόβεις Γιώτα μ'!' έλεγε και ξανάλεγε κι αναστέναζε βαθιά, σαν να της θύμιζα άθελά μου κάποια δική της απώλεια. Όταν ξημέρωνε Μ. Σάββατο πηγαίναμε να κοινωνήσουμε φορώντας τα ρούχα της νονάς. Είχε έρθει η ώρα για τα κόκκινα λουστρίνια και το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά στον αυλόγυρο της εκκλησίας. Ο παππούς άρχιζε τις ετοιμασίες για το ψήσιμο της Κυριακής και πηγαινοερχόταν σιωπηλά. Χαράματα ξυπνούσε κι όταν ερχόταν η ώρα να μαζευτούμε όλοι οι συγγενείς γύρω του για τη Λαμπρή, μου χάιδευε απαλά το κεφάλι και μου χάριζε απλόχερα το πρώτο ψημένο μεζεδάκι. 'Χριστός Ανέστη, παππού!' κι έπιανε εκείνος το χορό στο άκουσμα της 'Ιτιάς'. Ιτιά ίδια κι ο παππούς μου. Χαμήλωνε τα φύλλα του κι αγκάλιαζε τον κόσμο όλο. Κι όσο κι αν πέρασαν τα χρόνια, αυτές οι εικόνες είναι τόσο δυνατές, σαν να τις έζησα χθες. Και με βοηθούν να καταλάβω πως τη λύπη της Μεγάλης Εβδομάδας τη νιώθουμε όλοι μας βαθιά στην ψυχή. Αρκεί να έχουμε τους ανθρώπους μέσα μας.
Γιώτα Καραγιάννη
21/4/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου