Απώλεια ...Ώρα Μηδέν

Κι έρχεται η στιγμή να μετρηθείς με την απώλεια. Εκείνη των αγαπημένων ανθρώπων.
Μπορεί να συμβεί ξαφνικά ή να είσαι έτοιμος από καιρό, αλλά να κάνεις ότι δεν το πιστεύεις.
Σε βρίσκει ανυποψίαστο μια συνηθισμένη μέρα που νομίζεις ότι θα τα προλάβεις όλα και πως τακτοποίησες και την τελευταία λεπτομέρεια στη μάχη με την καθημερινότητα. Κι ύστερα μένεις βουβός, στερεύεις από δάκρυα τόσο πολύ που νομίζεις ότι τέλειωσαν και δε θα βρεις άλλα.
Σε παίρνει ο ύπνος στον καναπέ και δε θες να πας στο κρεβάτι σου, γιατί ο καναπές σε προστατεύει σα μήτρα. Πολλές φορές βλέπεις μαύρο στη δική σου οθόνη , κοιτάς το ταβάνι και δεν είναι πια ίδιο. Ούτε κι εσύ. Πρέπει όμως να συνεχίσεις. Μέχρι να μπουν πάλι τα χρώματα στην οθόνη σου.
Θυμάσαι στιγμές , αριθμούς τηλεφώνων , θυμάσαι χαμόγελα και την ουσία που έκανε διαφορετική τη ζωή σου. Θες να θρηνήσεις . Να βρεις χρόνο. Να σταθείς λίγο στην άκρη της σκηνής , όσο παίζεται το έργο. Κάποιος όμως γύρισε το κουμπί σε fast forward και δεν προλαβαίνεις. Πρέπει να πας σούπερ μάρκετ , να μαγειρέψεις , να πας τα παιδιά στο σχολείο , να λύσεις προβλήματα στη δουλειά, να βρεθείς με άλλους ανθρώπους και γενικά να είσαι κανονικός. Μ' ένα σώμα που αντιδρά σα να το χτύπησε μπουλντόζα στην άκρη του δρόμου. Στέκεσαι πάνω  στην ώρα μηδέν και θες να μιλήσεις. Ποιος έχει χρόνο? Ποιος θα σε πάρει μια αγκαλιά από κείνες που μιλούν μόνο με τη σιωπή? Είσαι μόνος κι απαρηγόρητος. Κι αν αυτό δεν το πεις , έρχεται η απώλεια και φτιάχνει κι άλλες ώρες μηδέν , ακίνητες. Κι ας είναι όλα γύρω που τρέχουν. Σα να βυθίζονται  τα πόδια σου σ' ένα κουβά γεμάτο μπετό κι εσύ δεν μπορείς πια να τρέξεις.
Όχι , δε συνηθίζεται η απώλεια. Δεν είναι ρούχο , να το φοράμε καθαρό. Έχει πόνο , μουδιασμένο κεφάλι κι ένα φόβο μήπως την ώρα που το ρολόι σου δείχνει μηδέν, δεν θα προλάβει  κανείς να είναι εκεί. Μέχρι την ώρα , εκείνη την άλλη, που θα ρυθμίσεις και πάλι το δικό σου restart.
Την  επανεκκίνηση δηλαδή που θ'  ανοίξει τη δική σου αγκαλιά.
Για τα διπλωμένα φτερά και την εξορία απ' τη χαρά , χιλιάδων ανυποψίαστων συνανθρώπων.




Γιώτα Καραγιάννη