Μπορντώ

'' Μήπως σας λένε Σταυρούλα ? '' με ρώτησε ξαφνικά ο κύριος με το μπορντώ μπλουζάκι έξω από το πολυσύχναστο καφέ στο κέντρο.
'' Όχι!'' απάντησα μουδιασμένη και περίμενα τη δεύτερη ερώτηση.
'' Α, γιατί έχω ένα ραντεβού στα τυφλά και σκέφτηκα μήπως είστε εσείς...!'' συνέχισε ο κύριος χαμογελώντας εγκάρδια.
'' Φοράω και ίδιο χρώμα με τον τοίχο...!'' είπε σκεφτικός μιας κι η αναμονή της Σταυρούλας ζητούσε κι άλλο χρόνο.

Η δική μου παρέα ήρθε στην ώρα της, περίμενα ήσυχη εξάλλου δίπλα στο φίκο, χαζεύοντας τους περαστικούς. Η συζήτηση απλώθηκε στο ξύλινο τραπεζάκι , ο καφές τέλειωσε πριν το καταλάβουμε κι έκανε στιγμιαία τον ίδιο θόρυβο που έκαναν οι γρανίτες κάποτε στα θερινά τα σινεμά.

Φεύγοντας πήρε το μάτι μου τον μπορντώ κύριο με τη Σταυρούλα να μιλάνε πιο κει , σ' ένα άλλο τραπέζι χωρίς φίκο, μόνο με τα λόγια τα οποία δεν άκουγα , είδα όμως πως σχημάτιζαν ομόκεντρους κύκλους. Ένα μελαχρινό κεφάλι κι ένα ξανθό πλησίαζαν μεταξύ τους, σε ίδια τροχιά προσελήνωσης σε κάποιο άγνωστο ίσως κι ανεξερεύνητο ακόμα πλανήτη. Προχώρησα αφηρημένη ως συνήθως, είχα μπροστά μου το φρέσκο σκηνικό και δε με χάλασαν ούτε οι αστυνομικοί με την παράξενη κινητικότητά τους.
'' Η Σταυρούλα ήρθε !...'' παραλίγο να πω, όμως απλά συνέχισα το δρόμο μου σ' αυτή την πόλη που βρίσκει πάντα τρόπους να ξεγελά τη μοναξιά της, να συζητά γέρνοντας το σώμα μπροστά και να τεστάρει τα χρώματα για να δει τελικά ποιο είναι αυτό που ταιριάζει στην ψυχή της.

Με ομόκεντρους κύκλους όλ' αυτά , χάρτες πορείας για μοναχικούς και άπειρους μπορντώ πλανήτες.