Aπόκριες

Θυμάμαι πως οι Απόκριες δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Μόνο εκείνη η στολή αμαζόνας , η μαύρη με το λευκό τούλι στη μέση, το μαύρο καλσόν και τα μαύρα σγουρά μαλλιά, άφησε για πάντα το αποτύπωμά της σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία ως πολύτιμο παιδικό κειμήλιο. Η μάνα μου είχε πάντα στη ντουλάπα φυλαγμένα υφάσματα σα μετάξι, κορδέλες σε διάφορα χρώματα και κάτι γαλάζια φορέματα από οργάντζα για ώρα ανάγκης. Αυτά αποκτούσαν άλλη όψη με το μαγικό της χέρι και μια ραπτομηχανή Singer που είχαμε στο σπίτι. Πέρασαν τα χρόνια κι ένα καρναβάλι στην Πάτρα με φίλους, τότε που διορίστηκα στο Αίγιο, έδειξε περίτρανα πως με μια περούκα και ώρες πολλές πάνω από κάτι καλαμαράκια, μπορώ να θυμάμαι ακόμα γελαστά πρόσωπα κι ανέμελες εποχές. Όσο για το πέταγμα χαρταετού, πρόλαβα τους αυτοσχέδιους, τα ζύγια και τις πολύωρες επιχειρήσεις να φτάσει ψηλά. Μια αλλόκοτη αίσθηση έμεινε από τότε, πως και τα όνειρα θέλουν γερή καλούμπα και μια ομάδα καλή για να πετύχουν. Τώρα 'μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο, μια απόχη μόνο, να τρυγώ της θάλασσας την πονηριά και της σιωπής τον πλούτο'. Κρατάω όμως την καλούμπα και ψάχνω με αγωνία στα βλέμματα την ομάδα την καλή. Για μια ώρα ανάγκης. Στο ντουλάπι. Μαζί με τη φωτογραφία της αμαζόνας. Για να 'χει λόγο η αθωότητα. Για να μη σπάνε τα ζύγια των αυτοσχέδιων χαρταετών.
Ή των ονείρων. Όπως και να το πω, το ίδιο είναι.

Γιώτα Καραγιάννη

Μια ζωγραφιά...

Είμαστε γονείς όλων των παιδιών που συναντάμε στο δρόμο μας...

(φωτο από την ταινία "Chalk")

Μαρίνα Γιάννου

Τα τείχη

Στην αρχαιότητα οι άνθρωποι ύψωναν τείχη για να προστατεύσουν τις πόλεις τους από τους εχθρούς που τους απειλούσαν. Ήταν μια συλλογική προσπάθεια όλης της πόλης, της οποίας οι κάτοικοι μάχονταν για την σωτηρία τους. Γνωστά τείχη είναι τα τείχη των Μυκηνών ή αλλιώς Κυκλώπεια. 

Τείχη συνέχισαν να χτίζονται και στα νεότερα χρόνια με χαρακτηριστικό το τείχος του Βερολίνου, το οποίο όμως δεν ήταν σύμβολο ενότητας, το αντίθετο διαίρεσε την πόλη στα δύο μαζί και οικογένειες, ανθρώπους, ψυχές...
Το τείχος του Βερολίνου έμεινε εκεί υψωμένο για 28 ολόκληρα χρόνια πριν καταρρεύσει το 1989...

Αναρωτιέμαι πόσα χρόνια θα μείνουν υψωμένα όλα αυτα τα τείχη που χτίστηκαν σε καρδιές και συνειδήσεις τα τελευταία 2-3 χρόνια λόγω του προσφυγικού...

Πρόσφυγες πάντα υπήρχαν, στο βιβλίο ιστορίας της Ε' τάξης έχει φωτογραφίες από πρόσφυγες Βυζαντινούς που προσπαθούν να σωθούν από την αγριότητα κάποιου από τους λαούς που τακτικά επιτίθονταν στην αχανή Βυζαντινή αυτοκρατορία.

Και τι να πούμε εμείς οι Έλληνες άλλωστε; Στην συνοικία μου ακόμα υπάρχουν κάποια προσφυγικά σπίτια, για να κρατάνε μάλλον ζωντανή την μνήμη, που απ' ότι φαίνεται είναι πολύ κοντόφθαλμη.  

Υπάρχουν ακόμα και περιβαλλοντικοί πρόσφυγες, οι οποίοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους λόγω των κλιματικών αλλαγών.

Ποια είναι άραγε τα χαρακτηριστικά που κάνουν έναν λαό καλύτερο από έναν άλλο;

Ποιο είναι το κριτήριο για να βοηθήσεις έναν άνθρωπο σε ανάγκη;

Ποιος αποφασίζει ποια παιδιά έχουν δικαίωμα να ζήσουν παιδική ηλικία;

Όλοι αυτοί οι εξαθλιωμένοι από τις χώρες της Αφρικής και της Ασίας που θαλασσοπνίγονται για να φτάσουν σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα έχουν άραγε ένα κρυφό σχέδιο εξόντωσης των ντόπιων κατοίκων;

Ποιανού η ζωή αξίζει πιο πολύ; Ενός Χριστιανού, ενός Μουσουλμάνου, ενός Βουδιστή ή ενός Άθεου;

Ποιο παιδί πρέπει να μορφωθεί; Ένα παιδί από τη Γερμανία, ένα παιδί από τη Συρία, από την Αίγυτο, ή από τo Μπαγκλαντές;

¨Ηρθε πια η ώρα να μάθουμε πως να αγαπάμε αληθινά, πως να είμαστε ελεύθεροι, να καταλάβουμε πως αυτός ο κόσμος που όλους μας χωράει, που όλους έχει να μας θρέψει, δεν μας ανήκει, ήρθαμε σε αυτόν, απλά περαστικοί, για να ζήσουμε όλοι και όλες μαζί, πως δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε, πως η αλληλεγγύη και η αγάπη είναι μία και δεν έχουν αστερίσκους, πως αυτοί που μας σπρώχνουν στο μίσος έχουν όφελος, να κατανοήσουμε πως δεν υπάρχουν όροι και προϋποθέσεις όταν κάποιος τρέχει να ξεφύγει από τις βόμβες ή την πείνα. Ήρθε πια η ώρα να γκρεμίσουμε τα τείχη απο το μυαλό και την ψυχή και τότε κάθε πραγματικό τείχος που έχει υψωθεί, απλά θα καταρρεύσει...

Μαρίνα Γιάννου