Τιμώμενο πρόσωπο

Σήμερα ήταν μία μέρα ξεχωριστή. Η αγαπημένη μου μαθήτρια Λ., που από το καλοκαίρι ζει μόνιμα στις Βρυξέλλες, μας επισκεφτηκε, για να περάσει τη μέρα στην τάξη μας.
  Στην αρχή ήταν διστακτική, ντροπαλη, ούτε στο προαύλιο δεν ήθελε να βγεί... Μόλις τα παιδιά την πήραν χαμπαρι, ορμησαν πάνω της! Αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα και λαμπερά αγουροξυπνημενα πρόσωπα...
  Στην τάξη ήταν ήρεμη, παρακολούθησε το μάθημα μας σιωπηλη...
- Θα μας τα πεις από τη θέση σου ή προτιμάς στην έδρα;
- Στην έδρα, να σε βλέπουμε.
Και έκατσε στην έδρα. Όλα τα χέρια σηκωμένα, έτοιμα να ρωτήσουν, κάποιοι δεν αντέχουν να περιμένουν τη σειρά τους και πετάγονται.
Πώς είναι το σχολείο; Πού μένεις; Πώς πας σχολείο; Είναι μακριά; Έχεις φίλους; Από ποιες χώρες είναι; Πώς περνάς τη μέρα σου; Πώς είναι οι δάσκαλοι; Τι γλώσσα μιλάς εκεί;
Δεν προλάβαινε να απαντάει και όλα έμοιαζαν σαν να ήταν πέρυσι και μόλις είχε γυρίσει από κάποιο ταξίδι...
Και ύστερα είδαμε το σπίτι της στο google earth και "περπατησαμε" για το σχολείο και μας εξηγούσε τι συναντάμε στην διαδρομή και ήταν λες και ήμασταν στις Βρυξέλλες και είχαμε χαθεί και ψάχναμε τον δρόμο μας.
Και μετά μας έδειξε φωτογραφίες και βίντεο και τα παιδιά είχαν και άλλες ερωτήσεις και δωσ'του να μας εξηγεί τι είναι εδώ και τι εκεί.
Και με την κουβέντα πέρασε η ώρα και χάσαμε την ιστορία και τα παιδιά χάρηκαν αλλά δεν ήξεραν πώς αυτό που κάναμε ήταν πολύ καλύτερο μάθημα (αν και θυμηθηκαμε το Βατερλω, αφού είχε φωτογραφίες από εκεί).
Και την τελευταία ώρα είχαμε πάρτι. Και εκατσαν όλα μαζί αγκαλιασμενα, μία παρέα, και είχαν και άλλες ερωτήσεις και την ακουγαν μαγεμένα να τους λέει για τη ζωή εκεί, τις συνήθειες, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις ανασφάλειες...
Και έτσι τα κοίταζα και πολύ χαιρομουν (και αυτά χαρούμενα ήταν, γιατί χάναμε θρησκευτικά εκείνη την ώρα). Και καμιά διαφορά ή παρεξήγηση δεν υπήρχε, όλα είχαν ξεχαστεί γιατί που να σκαλίζεις το παρελθόν όλη την ώρα... Και καθώς χαμογελούσα (για να μην με πάρουν τα ζουμιά ως συνήθως) σκεφτόμουν πόσο ωραίο είναι να είσαι παιδί ή έστω να δουλεύεις με παιδιά...

Μαρίνα Γιάννου

Το μπλόκο του Βύρωνα

Κατέβαινα τη Χρυσοστόμου Σμύρνης.
Σε λίγα λεπτά θα γινόταν η παρέλαση.
Ένας ηλικιωμένος κύριος έδειχνε για ώρα τα ονόματα,
τον άκουγα να εξηγεί με ενθουσιασμό την ιστορία:
«εδώ ακριβώς είχαν στήσει το πολυβόλο 
κι ένας ήθελε να ξεφύγει,
σκαρφάλωσε αυτό ακριβώς το κάγκελο
κι εδώ πέρασε η σφαίρα,
νάτη!!!
25 χρονών ήταν κι ήθελε να ζήσει.
Την προηγούμενη μέρα είχε παντρευτεί»
Μετρούσα τις μέρες που χώριζαν τον θάνατό τους
μέχρι τη μέρα της απελευθέρωσης.
2 μήνες και κάτι.
Καθόμουν ακίνητος στη μέση της Χρυσοστόμου Σμύρνης.
Σε λίγα λεπτά θα γινόταν η παρέλαση.

Γιώργος Γιώτης (28/10/2016)

Παραθέτω και την αναφορά του αστυνομικού τμήματος Βύρωνα αυτούσια:

Αναφορά του ΙΘ” Αστυνομικού Τμήματος Βύρωνα: 

«Την 7/8/1944 και ώραν 17.40 γερμανικά αυτοκίνητα (2) πλήρη στρατιωτών διερχόμενα εκ της αγοράς Βύρωνος εδέχθησαν ριπή πολυβόλου παρ” Εαμίτου και ετραυματίσθησαν εις Γερμανός αξιωματικός και εις στρατιώτης, μετ΄ολίγον κατέφθασε ισχυρά γερμανική δύναμις ήτις διέταξε τη συγκέντρωση απάντων των ανδρών του συνοικισμού εις την πλατείαν Σμύρνης όπου συνεκεντρώθησαν 1.000 άνδρες. Παρέλαβε 10 αδιακρίτως εκ των συγκεντρωθέντων και τους εξετέλεσαν επιτόπου, άλλους δε 600 άνδρας τους μετέφερον εις Χαϊδάρι και εκείθεν τους μετέφερον εις Γερμανίαν».

Στη Δ.

Για να βρεις τον εαυτό σου υπάρχουν, λένε, τεχνικές.
Να στέκεσαι και να ρωτάς 
«ποιος είμαι, πού είμαι, τι θέλω».
Για να μη χάνεις τον εαυτό σου υπάρχουν, λένε, τεχνικές.
Ξαπλώνεις κι αφήνεσαι να σε διεκδικούν 
έδαφος και ουρανός
κι έτσι μετέωρος να μένεις χωρίς σκέψεις.
Τα χρόνια περνούν και σε κυνηγούν συναισθήματα.
Εγώ τους ξεφεύγω γιατί δεν ακολουθώ τις τεχνικές που μου λένε.
Δε διώχνω όλες τις σκέψεις.
Κρατάω μέσα μου εικόνες.
Εσένα πολύ μικρή να ακούς το αγαπημένο σου τραγούδι και να γελάς.
Να ζητάς με αγωνία.
Να κλαις από αγάπη.
Εσύ διώχνεις όλες τις σκέψεις σου;
Γ.Γ. (26/10/2016)

"Η Μεγάλη Χίμαιρα", μία υπέροχη παράσταση

Μια δυνατή ιστορία που ακουμπάει τα στοιχεία της τραγωδίας στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου. 
Ένα εμβληματικό μυθιστόρημα του παππού Καραγάτση που αντιμετωπίζει ως εξίσωση ο εγγονός Τάρλοου για να λύσει και να αφήσει τελικά ελεύθερη τη μαγεία. 
Μία σκηνοθεσία που θέλησε και τα κατάφερε τελικά να παίξει επιδέξια με την κινηματογραφική ματιά, τις μουσικές και ενδυματολογικές επιλογές αλλά και τα ατμοσφαιρικά σκηνικά για να ξαναφτιάξει μπροστά στα μάτια μας ένα μελαγχολικό και κυνικό παρελθόν. 
Μια Αλεξάνδρα Αϊδίνη που έγινε ρόλος και πήρε όλους τους ηθοποιούς, το κοινό και το έργο το ίδιο από το χεράκι και μας έβγαλε σε πέλαγα άγρια με το πάθος να ανακατεύει τη ζωή και τις πιο μεγάλες δυστυχίες να γίνονται καθημερινότητα.
Μία υπέροχη παράσταση...
Γιώργος Γιώτης

Αργά

Όλα κυλάνε τόσο γρήγορα...Θα προλάβω άραγε?...

Ένα κυνήγι στη δουλειά , στο σπίτι , στο διάβασμα, στους φίλους , στην οικογένεια ,

σε όλες τις υποθέσεις , προσωπικές και μη.
Στις παιδικές χαρές ακούω το παράγγελμα '' Μην τρέχεις ! '' κι ύστερα σαν ν' ακούω το σύνθημα ''Φάε γρήγορα, γιατί έχεις αγγλικά! ''  Τι μπέρδεμα κι αυτό!

Ένας μικρούλης μια φορά μου είπε: '' Κυρία , δεν προλαβαίνω!''

κι έμεινα στήλη άλατος στην αλυκή του χρόνου.

Γρήγορη σκέψη  , γρήγορη ομιλία , γρήγορες σχέσεις, γρήγορες αποφάσεις,γρήγορες ειδήσεις, γρήγορο φαγητό , γρήγορα τηλεπαιχνίδια.

Ο πιο γρήγορος κερδίζει...Αναρωτιέμαι τι?
Τα χρονικά επιρρήματα σε μεγάλες δόξες. Ο μύθος του Αισώπου δίνει το όσκαρ στο λαγό 
κι ας νίκησε η χελώνα. Τα ρολόγια έχουν την τιμητική τους στο σπίτι κι όσο μεγαλύτεροι οι δείκτες,τόσο περισσότερο ακριβείς, συνεπείς και εντός χρόνου. 
Σα να μας προπονεί κάποιος σε ασκήσεις ταχύτητας με το χρονόμετρο στο χέρι κι ελέγχει αν είμαστε κάθε φορά on time.
Πρώτη δουλειά το πρωί , κοίταγμα ρολογιού.
''Τι κάνεις?'' ''Βιάζομαι , δεν έχω χρόνο, τα λέμε!...'' συνηθισμένοι διάλογοι, κοφτοί , μονολεκτικοί σα να πάθαμε μια αρρώστια όλοι μαζί . Ξαφνικά.

Γι' αυτό σήμερα θα τα κάνω όλα αργά. Θα σηκωθώ αργά , θα μιλήσω αργά , θα σκεφτώ αργά και θα προσπαθήσω να βρω το λάθος αργά.

Σαν τον Κηλαηδόνη στο γνωστό άσμα.
Κι ας είναι κι αργά όταν θα ψάχνω για θέση. Δεν πειράζει.
Επειδή νιώθω πως κάπου την έχουμε πατήσει.
Κατά βάθος κι οι δυο.
Όλοι μας.

Γιώτα Καραγιάννη

Νούφαρα

Ανησυχώ πολύ 

για τα νούφαρα.

Χτες βράδυ, 

από κάτι αλήτικες 

του φεγγαριού 

κουβέντες 

πρόσεξα πως 

στην επάνω 

όχθη μου,

υπήρχαν μόνο 

φτιασιδωμένοι  

ορίζοντες, 

αγνώστου χρώματος 

και καταγωγής.

   

Γιώτα   Καραγιάννη 

Κάτι μέσα μου χορεύει ξέφρενα από χαρά

Οι μαθητές αναστέναξαν μόλις τελείωσε η ανάγνωση του κειμένου. Ένα κείμενο της Σωτηρίου για την μικρασιατική καταστροφή με πολύ έντονες εικόνες.

- Κυρία ανατρίχιασα.
- Λες και ήμασταν εκεί κυρία.
- Αλήθεια είναι όλα αυτά που περιγράφει;
- Ευτυχώς είχε χαρούμενο τέλος.

Σχόλια, εντυπώσεις, σκέψεις... Και τότε μια μαθήτρια σηκώνει χέρι.
- Κυρία είδατε σε ένα σχολείο που κλείδωσαν την πόρτα για να μην μπουν τα προσφυγόπουλα για μάθημα;
- Το είδα.
- Πολύ άσχημο κυρία.
- Θέλετε να συζητησουμε κάτι;

Με μιας χεράκια σηκώθηκαν.
- Κυρία τι τους νοιάζει να πάνε σχολείο τα παιδάκια;
- Κυρία στην Κοινωνική Αγωγή μάθαμε ότι το κράτος πρέπει να παρέχει εκπαίδευση σε όλους.
- Μα αυτά τα παιδιά έχουν τόσα τραύματα από τον πόλεμο, γιατί τους φέρονται έτσι;
- Θα τους άρεσε να βρίσκονται στην θέση αυτών των παιδιών;

- Αν μας ζητούσαν να εντάξουμε στο σχολείο μας τέτοια παιδιά θα σας πείραζε;
- Τι λέτε κυρία, τι να μας πειράζει;
- Ίσα ίσα κυρία θα τα βοηθούσαμε να ξεπεράσουν τα τραύματα του πολέμου.
- Γιατί να έχουμε πρόβλημα κυρία; Θα κάνουμε και νέους φίλους.
- Θα παίζαμε μαζί τους κυρία, να ξεχάσουν για λίγο την άσχημη ζωή τους.
- Κυρία μπορεί να φοβούνταν μην κολλήσουν καμιά αρρώστια, αλλά δεν θα τα εξετάσει πρώτα γιατρός τα παιδάκια;

Κυρία, κυρία, κυρία... Τα κοιτώ σαν μαγεμένη. Τόσο αγνές ψυχές, τόσα γλυκά λόγια, καρδιές πλημμυρισμένες από αγάπη και καλοσύνη. Θέλω να τα αγκαλιάσω όλα και μετά να κλάψω, να κλάψουμε όλοι μαζί, μπας και τα δάκρυα μας ξεπλύνουν την κακία αυτού του κόσμου. Με κοιτούν, περιμένουν να τους πω αν συμφωνώ. Δεν λέω τίποτα, παραμένω ανέκφραστη, ένας κόμπος με πνίγει, προσπαθώ να συγκρατηθώ. Και για λίγα δευτερόλεπτα χάνομαι στις σκέψεις μου...
Δεν είναι απλά οι πρόσφυγες, είναι κάθε τι το διαφορετικό. Κάθε κοινωνική ομάδα "διαφορετική". Με την ίδια αγάπη θα καλωσορίσουν τον μαθητή με μαθησιακές δυσκολίες, τον πολύ ντροπαλό, αυτόν που περνάει δύσκολα σπίτι, τον άρρωστο, τον τυφλό, το παιδί με κινητικά προβλήματα, αυτό με το πιο σκούρο δέρμα... Και σαν αυριανοί ενήλικες με τον ίδιο τρόπο θα προσφέρουν ανιδιοτελώς σε όλους τους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου ανεξάρτητα από εθνικότητα, θρησκεία ή φύλο. Με ανοχή και κατανόηση στη διαφορετικότητα.

- Κυρία, κυρία. Καλέ χάζεψε η κυρία...
- Έλα, θες να πεις κάτι ακόμα;
- Ναι κυρία, ήθελα να πω πως ανεξάρτητα από που είμαστε ή τι πιστεύουμε είμαστε όλοι άνθρωποι. Πώς είναι δυνατόν να πεθαίνουν οι άνθρωποι και να μην μας νοιάζει;

Για μια στιγμή μου 'ρθε να χειροκροτήσω. Πράγματα που θα 'πρεπε να σκέφτονται οι ισχυροί αυτού του κόσμου τα ακούω από ένα δεκάχρονο παιδί.
Χαμογελάω... Και κάτι μέσα μου χορεύει ξέφρενα από χαρά...

Μαρίνα Γιάννου

Φύλλα

''Δεν με πήραν φέτος...!'' είπε μια φίλη στο τηλέφωνο κι έγινε παύση, εκείνη η παύση που μοιάζει με αρχή.Την αρχή μιας ταλαιπωρίας προσωπικής , οικογενειακής κι ανθρώπινης. Θυμήθηκα τα δικά μου χρόνια της αναπληρώτριας, τότε που ξέραμε όλοι ότι θα δουλέψουμε και δουλεύαμε. 

Ας ξεκινούσαμε χαράματα για να φτάσουμε στο σχολείο κι ας γυρνούσαμε στο σπίτι το απόγευμα, αν τύχαινε να 'χει απεργία ο ηλεκτρικός. 
Και τότε μιλούσαμε στα τηλέφωνα, χωρίς παύσεις όμως.
Χωρίς να νιώθουμε πως κάποιος άλλος μπήκε στη γραμμή.
Η ζωή έρεε κανονικά, τα πόδια έβγαζαν φτερά , κάναμε όνειρα, πηγαίναμε σε γάμους συναδέλφων και το γέλιο δεν ξεφύτρωνε σαν πινέζα στο πρόσωπο μα σα λουλούδι που μόλις έσκασε απ' το μπουμπούκι του. ''Δεν με πήραν φέτος...!'' είπαν κι άλλοι άνθρωποι. 

Τέσσερις λέξεις καρφιτσωμένες στην επιφάνεια ανεργίας, στο μυαλό μου εδώ και μέρες,τι να ευχηθώ δεν ξέρω, νιώθω τυχερή που έχω δουλειά , που δε σκάνε οι βόμβες στα πόδια μου και που έζησα ολόκληρη μιαν εποχή χωρίς δηλητηριώδεις παύσεις.

Κι ίσως και να κόλλησα σήμερα στα λόγια του ποιητή:
'' Αν δεν πέσεις φύλλο κίτρινο απ' του αέρα το κλαδί στο χώμα,
δε διασχίζεις φθινόπωρο...''
Γι' αυτό ίσως δε νιώθω πάνω μου τις αλλαγές των εποχών.
Με τόσο φθινόπωρο ξεθώριασαν πια κι οι ισημερίες του νου.
Κι αυτός παλεύει αδιάκοπα να σεργιανίσει στο φως.
Μέσα από χιλιάδες φύλλα.
Αυτά του ποιητή.

Τα κίτρινα.



Γιώτα Καραγιάννη