Στην αρχή ήταν διστακτική, ντροπαλη, ούτε στο προαύλιο δεν ήθελε να βγεί... Μόλις τα παιδιά την πήραν χαμπαρι, ορμησαν πάνω της! Αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα και λαμπερά αγουροξυπνημενα πρόσωπα...
Στην τάξη ήταν ήρεμη, παρακολούθησε το μάθημα μας σιωπηλη...
- Θα μας τα πεις από τη θέση σου ή προτιμάς στην έδρα;
- Στην έδρα, να σε βλέπουμε.
Και έκατσε στην έδρα. Όλα τα χέρια σηκωμένα, έτοιμα να ρωτήσουν, κάποιοι δεν αντέχουν να περιμένουν τη σειρά τους και πετάγονται.
Πώς είναι το σχολείο; Πού μένεις; Πώς πας σχολείο; Είναι μακριά; Έχεις φίλους; Από ποιες χώρες είναι; Πώς περνάς τη μέρα σου; Πώς είναι οι δάσκαλοι; Τι γλώσσα μιλάς εκεί;
Δεν προλάβαινε να απαντάει και όλα έμοιαζαν σαν να ήταν πέρυσι και μόλις είχε γυρίσει από κάποιο ταξίδι...
Και ύστερα είδαμε το σπίτι της στο google earth και "περπατησαμε" για το σχολείο και μας εξηγούσε τι συναντάμε στην διαδρομή και ήταν λες και ήμασταν στις Βρυξέλλες και είχαμε χαθεί και ψάχναμε τον δρόμο μας.
Και μετά μας έδειξε φωτογραφίες και βίντεο και τα παιδιά είχαν και άλλες ερωτήσεις και δωσ'του να μας εξηγεί τι είναι εδώ και τι εκεί.
Και με την κουβέντα πέρασε η ώρα και χάσαμε την ιστορία και τα παιδιά χάρηκαν αλλά δεν ήξεραν πώς αυτό που κάναμε ήταν πολύ καλύτερο μάθημα (αν και θυμηθηκαμε το Βατερλω, αφού είχε φωτογραφίες από εκεί).
Και την τελευταία ώρα είχαμε πάρτι. Και εκατσαν όλα μαζί αγκαλιασμενα, μία παρέα, και είχαν και άλλες ερωτήσεις και την ακουγαν μαγεμένα να τους λέει για τη ζωή εκεί, τις συνήθειες, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις ανασφάλειες...
Και έτσι τα κοίταζα και πολύ χαιρομουν (και αυτά χαρούμενα ήταν, γιατί χάναμε θρησκευτικά εκείνη την ώρα). Και καμιά διαφορά ή παρεξήγηση δεν υπήρχε, όλα είχαν ξεχαστεί γιατί που να σκαλίζεις το παρελθόν όλη την ώρα... Και καθώς χαμογελούσα (για να μην με πάρουν τα ζουμιά ως συνήθως) σκεφτόμουν πόσο ωραίο είναι να είσαι παιδί ή έστω να δουλεύεις με παιδιά...
Μαρίνα Γιάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου