Τέλειωσε...Μια πολύχρωμη ζωγραφιά, μακό μπλουζάκια του καλοκαιριού μαζεμένα μπουκέτο, μαλλιά πιασμένα κοτσίδα κι αγορίστικα καπελάκια γυρισμένα απ' την άλλη με διάθεση ραπ.
Στις τσέπες κάτι νερόμπομπες φυλακισμένες ασφυκτιούν,
οι τσάντες τρόλει πήραν το δρόμο του γυρισμού ή του φευγιού,
-καμιά φορά είναι το ίδιο- κι εσύ κουνάς το χέρι σου ''Στο καλό '' σα
να απόμεινες μόνος σε σταθμό τρένου.
Νιώθεις να χαλαρώνεις από κείνο το ''έμαθαν όλοι προπαίδεια?'' ,
''θα πάει καλύτερα η έκθεση του χρόνου?'' , ''μήπως αδίκησα κανέναν στο συγγραφέα του μήνα?'' κι από το ''πήραν άραγε όλοι το σωστό μήνυμα ή κάτι ξέφυγε?''.
Νιώθεις να ηρεμείς που είναι όλοι τους ασφαλείς και τους αφήνεις σε χέρια μαμάς , σα σπάνια κοχύλια που τ' απλώνεις ευλαβικά στην άμμο. Έτσι όπως κάνεις κάθε φορά με κάτι πολύτιμο.
Ναι , πολλές φορές χρειάστηκε κι η τελευταία ικμάδα για να σταθείς μπροστά από κείνη την έδρα και να τους δείξεις το αλλιώτικο.
Είναι πολλές οι φορές που σε τρέλαναν οι ερωτήσεις, η αστείρευτή τους ενέργεια κι η παιδική τους ανάγκη που κοιτάει απ' το ανοιχτό παράθυρο σε κόντρα μ' εκείνη του μαθητή.
Όσο για το τελευταίο κουδούνι θαρρώ πως είναι το πρώτο.
Είναι αρχή για απολογισμό, για να διαβάσεις ξανά όλες τις σκηνές του έργου με προσοχή, να δεις πού έχασες τα λόγια σου, τι σ' έκανε
να πετάς, ποιο λάθος δε θα ξαναγίνει και πόσα όνειρα δημιούργησες
για το ταξίδι με τις τσάντες τρόλει.
Αυτό είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι της ζωής του δασκάλου.
Μόλις χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι ή και το πρώτο.
Γιώτα Καραγιάννη
οι τσάντες τρόλει πήραν το δρόμο του γυρισμού ή του φευγιού,
-καμιά φορά είναι το ίδιο- κι εσύ κουνάς το χέρι σου ''Στο καλό '' σα
να απόμεινες μόνος σε σταθμό τρένου.
Νιώθεις να χαλαρώνεις από κείνο το ''έμαθαν όλοι προπαίδεια?'' ,
''θα πάει καλύτερα η έκθεση του χρόνου?'' , ''μήπως αδίκησα κανέναν στο συγγραφέα του μήνα?'' κι από το ''πήραν άραγε όλοι το σωστό μήνυμα ή κάτι ξέφυγε?''.
Νιώθεις να ηρεμείς που είναι όλοι τους ασφαλείς και τους αφήνεις σε χέρια μαμάς , σα σπάνια κοχύλια που τ' απλώνεις ευλαβικά στην άμμο. Έτσι όπως κάνεις κάθε φορά με κάτι πολύτιμο.
Ναι , πολλές φορές χρειάστηκε κι η τελευταία ικμάδα για να σταθείς μπροστά από κείνη την έδρα και να τους δείξεις το αλλιώτικο.
Είναι πολλές οι φορές που σε τρέλαναν οι ερωτήσεις, η αστείρευτή τους ενέργεια κι η παιδική τους ανάγκη που κοιτάει απ' το ανοιχτό παράθυρο σε κόντρα μ' εκείνη του μαθητή.
Όσο για το τελευταίο κουδούνι θαρρώ πως είναι το πρώτο.
Είναι αρχή για απολογισμό, για να διαβάσεις ξανά όλες τις σκηνές του έργου με προσοχή, να δεις πού έχασες τα λόγια σου, τι σ' έκανε
να πετάς, ποιο λάθος δε θα ξαναγίνει και πόσα όνειρα δημιούργησες
για το ταξίδι με τις τσάντες τρόλει.
Αυτό είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι της ζωής του δασκάλου.
Μόλις χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι ή και το πρώτο.
Γιώτα Καραγιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου