Άπλωνε τους χάρτες του συνήθως πάνω στο ξύλινο τραπέζι , δίπλα απ' το άσπρο πεζούλι. Στα δεξιά μια πήλινη γλάστρα με βουκαμβίλια, έκανε καμώματα στον ασβεστωμένο τοίχο.
Αριστερά ένα σωσίβιο με γαλάζια σκοινιά , περίμενε την ώρα που θα φανεί χρήσιμο. Μπορεί και χρόνια. Νομίζω είναι ακόμα εκεί.
''Ήθελα να γίνω ναυτικός '' μας έλεγε πικρογελώντας κι αχνοβλέποντας μπροστά τους ορίζοντες. Θόλωνε ξαφνικά η όρασή του και τότε σκούπιζε τα γυαλιά του στο ξεθωριασμένο πουκάμισο,
το αγνώστου χρώματος και καταγωγής.
Ένα μπλου τζιν μέρα νύχτα διπλωνόταν μέχρι τα γόνατα για να εξυπηρετεί τις άνετες βόλτες στο νησί και τα ίχνη που αφήνονταν διακριτικά στην άμμο. Όλη μέρα στη βάρκα του , έλυνε κι έδενε τα σκοινιά, της μιλούσε χαιδευτικά για να μην αγκομαχά μέχρι τους κοντινούς ψαρότοπους και φρόντιζε τα δίχτυα του, σαν πατέρας που φροντίζει παιδιά. Τη νύχτα διάβαζε τη μικρή και τη μεγάλη Άρκτο όπως διαβάζουν τα μικρά παιδιά Αναγνωστικό, με προσοχή και δέος.
Ένα μικρό ραδιοφωνάκι είχε για συντροφιά και μια λαμπίτσα που έφεγγε στο σκοτάδι της βάρκας, ακόμα κι όταν κοιμόταν όλο το νησί.
Άπλωνε λοιπόν τους χάρτες του όποτε τον συναντούσαμε και χάραζε πορείες. Ήξερε τους βυθούς , τους ύφαλους και τα στενά της Χάρυβδης με μαθηματική ακρίβεια. Το πρόσωπό του μια ζεστή φωλιά για τα γλαροπούλια και τα χέρια του δυο χοντρές άγκυρες που στερέωναν τα ταξίδια του μυαλού πάνω στο χάρτη.
Στ' αλήθεια, πιο ευτυχισμένο άνθρωπο δεν είχα ξαναδεί, ούτε πιο ταξιδιάρικο χαμόγελο καρφιτσωμένο σε άνθρωπο.
Στον ίδιο άνθρωπο που δεν ξεμάκρυνε ποτέ απ' τον κύκλο που έβαφαν τα μίλια του νησιού του.
Αριστερά ένα σωσίβιο με γαλάζια σκοινιά , περίμενε την ώρα που θα φανεί χρήσιμο. Μπορεί και χρόνια. Νομίζω είναι ακόμα εκεί.
''Ήθελα να γίνω ναυτικός '' μας έλεγε πικρογελώντας κι αχνοβλέποντας μπροστά τους ορίζοντες. Θόλωνε ξαφνικά η όρασή του και τότε σκούπιζε τα γυαλιά του στο ξεθωριασμένο πουκάμισο,
το αγνώστου χρώματος και καταγωγής.
Ένα μπλου τζιν μέρα νύχτα διπλωνόταν μέχρι τα γόνατα για να εξυπηρετεί τις άνετες βόλτες στο νησί και τα ίχνη που αφήνονταν διακριτικά στην άμμο. Όλη μέρα στη βάρκα του , έλυνε κι έδενε τα σκοινιά, της μιλούσε χαιδευτικά για να μην αγκομαχά μέχρι τους κοντινούς ψαρότοπους και φρόντιζε τα δίχτυα του, σαν πατέρας που φροντίζει παιδιά. Τη νύχτα διάβαζε τη μικρή και τη μεγάλη Άρκτο όπως διαβάζουν τα μικρά παιδιά Αναγνωστικό, με προσοχή και δέος.
Ένα μικρό ραδιοφωνάκι είχε για συντροφιά και μια λαμπίτσα που έφεγγε στο σκοτάδι της βάρκας, ακόμα κι όταν κοιμόταν όλο το νησί.
Άπλωνε λοιπόν τους χάρτες του όποτε τον συναντούσαμε και χάραζε πορείες. Ήξερε τους βυθούς , τους ύφαλους και τα στενά της Χάρυβδης με μαθηματική ακρίβεια. Το πρόσωπό του μια ζεστή φωλιά για τα γλαροπούλια και τα χέρια του δυο χοντρές άγκυρες που στερέωναν τα ταξίδια του μυαλού πάνω στο χάρτη.
Στ' αλήθεια, πιο ευτυχισμένο άνθρωπο δεν είχα ξαναδεί, ούτε πιο ταξιδιάρικο χαμόγελο καρφιτσωμένο σε άνθρωπο.
Στον ίδιο άνθρωπο που δεν ξεμάκρυνε ποτέ απ' τον κύκλο που έβαφαν τα μίλια του νησιού του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου