Ταξιδιώτες του παντός 2

Το πρώτο κείμενο που ανέβασα στο facebook πρέπει να ήταν κάπου στο 2010, για έναν μαθητή μου που έκοψε με το ψαλίδι τις βλεφαρίδες του, επειδή τον γαργαλούσαν! Μου είχε φανεί τόσο αστείο το περιστατικό και ήθελα να το μοιραστώ με όσους περισσότερους φίλους γίνεται.
Από τότε ως σήμερα έχω ανεβάσει πολλά και διάφορα, χιουμοριστικά περιστατικά, ενδόμυχες σκέψεις, εσωτερικές αναζητήσεις, προσωπικούς προβληματισμούς...
Ο καθένας από 'μας, θες σαν αντίδραση του οργανισμού, ψάχνει διεξόδους και ένα είδος προσωπικής ψυχοθεραπείας. Η έκφραση συναισθημάτων, σκέψεων, ανασφαλειών, αναζητήσεων είναι ένας τρόπος εκκαθάρισης, εξαγνισμού, λύτρωσης μπορείς να το πεις, από εκείνο το αβάσταχτο βάρος της καθημερινότητας. Αυτό που συμπιέζει κάθε κυτταρική δομή σου και σε οδηγεί τελικά σε μια άνευ προηγουμένου έκρηξη, διαφορετική για τον καθένα, ώστε ψυχή και σώμα να επιστρέψουν στην αρχική φυσική τους κατάσταση.

Λίγες μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία, εμείς οι δάσκαλοι πέρα από την χαρά των επικείμενων διακοπών, έχουμε μία υπερκινητική καθημερινότητα! Ο αποχαιρετισμός των μαθητών απαιτεί την προετοιμασία του, η γραφειοκρατία μας θυμίζει πως το σχολείο είναι δημόσια υπηρεσία, ενώ οι ατέλειωτες εκκρεμότητες επιβεβαιώνουν τη φράση "μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα".
Στον πανικό αυτό ήρθε και το μήνυμα του Γιώργου, για ένα blog που θα γράφουμε και θα δημοσιεύουμε τα κείμενα μας, αυτός, η Γιώτα και εγώ. Είχε και κάποιες λεπτομέρειες, τις οποίες σε πρώτη φάση διάβασα διαγώνια. Και οι δύο τους εκτός από συνάδελφοι, λόγω κοινής επαγγελματικής ιδιότητας, είναι και συνάδελφοι στην τρέλα... Αυτή την τρέλα που γράφεις, γράφεις και όσο περισσότερο γράφεις, τόσο περισσότερο σου αρέσει και θέλεις κι άλλο, κι αν μία μέρα δεν γράψεις νιώθεις ότι κάτι δεν έκανες, κάτι ζωτικής σημασίας, σαν να μην έχεις φάει το μεσημεριανό σου...
Και χωρίς, ευτυχώς, να το πολυσκεφτώ, λέω περιχαρής "ναι, τέλειο, γιουπι, φανταστικό, υπέροχο, μοναδικό" αφήνοντας τον ενθουσιασμό να με περιλούσει. Δεν ξέρω τι με κέρδισε από την ιδέα αυτού του εγχειρήματος. Ισως αυτό το παρεΐστικο, το  να βρίσκομαι με φίλους είναι κάτι που με ευχαριστεί και με γεμίζει, πόσο μάλλον το να εχω τη δυνατότητα να εκφραστώ μαζί με φίλους!
Και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα... Ταξιδιώτης έχω υπάρξει δεκάδες φορές, ταξιδιώτης του παντός όμως πρώτη φορά...
Καλοτάξιδοι να 'μαστε φίλοι μου, ευλογημένη η σκούνα μας να σκίζει τα κύματα του νου και εμείς εμπνευσμένοι να την οδηγούμε σε απάνεμους κολπίσκους, αναμετρώντας την με λογής λογής περιπέτειες, τρικυμίες και ανακαλύψεις, απ' αυτές που τα πάντα είναι δυνατά, είναι πιθανά να συμβούν...
Άλλωστε σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι...

Μαρίνα Γιάννου