Ποτέ μην εμπιστεύεσαι μια άγνωστη συνταξιδιώτη...

Πριν κάποια χρόνια, τότε που ήμουν λεύτερο πουλί, αποφασίσαμε με μια φίλη να πάμε Φολέγανδρο. Το νησί το ήξερα, είχα ήδη πάει άλλη μία φορά. Φορτωνόμαστε λοιπόν τον απαραίτητο εξοπλισμό κάμπινγκ, σκηνή, sleeping bag, αιώρα, μαγιό, κάτι λίγα ρούχα, σπάγγο, μανταλάκια και σουγιά και να 'μαστε Πειραιά!

Το ταξίδι αργό και βασανιστικό, απ' αυτά που η ώρα δεν περνάει, που ψάχνεις απεγνωσμένα κάτι να κάνεις, κάτι να πεις... Τέτοια δρομολόγια γίνονταν με κάτι σαπιοκάραβα, σαν τη Ρομίλντα (όσοι έχετε ταξιδέψει με την κούκλα καταλαβαίνετε τι εννοώ). Καράβια παλιά, κακοσυντηρημένα, βρώμικα, πρώτα στην προτίμηση αργόσχολων, φοιτητών και φαντάρων, λόγω φτηνού εισιτηρίου. Να πω την αλήθεια μου ακόμα δεν έχω πιστέψει οτί αυτό το καράβι πήγαινε με μηχανές και όχι με κωπηλάτες. Έπρεπε να πιάσουμε και όλα τα λιμάνια του Αιγαίου, γεγονός που κάνει το ταξίδι ακόμα πιο αργό! Κάναμε και 'μεις τις δημόσιες σχέσεις μας, φάγαμε, ήπιαμε, στη Νάξο βαρεθήκαμε, νυστάξαμε κιόλας, στρώνουμε sleeping bag καταμεσής στο σαλόνι, κάτι οι μπίρες, κάτι το κούνημα, βαρύς και ασήκωτος ο ύπνος μας...

Και εκεί που η Ρομίλντα μας παλεύει με οπισθεν να μπει σε κάποιο λιμάνι και σύεται συθέμελα, νιώθω σκούντημα πανικού! Ανοίγω το μάτι και βλέπω την κυρία του γειτονικού καναπέ, που μιλούσαμε προηγουμένως για την προσαρμογή του εγγονού της στο δημοτικό, με γουρλωμένο μάτι να πασχίζει να μας ξυπνήσει!

"Κορίτσια σηκωθείτε, πιάνει Φολέγανδρο".

Επικρατεί πανικός! Ψάχνω τη σαγιονάρα μου που αγνοείται, κάποιος την έχει σκουντήσει 10 μέτρα παραπέρα, φορτωνόμαστε τσάντες, τα sleeping bag στα χέρια τα πήραμε, ευχαριστούμε θερμά θερμότατα την καλή κυρία που μας ξύπνησε και τρέχουμε πιλαλώντας για αποβίβαση! Η ώρα 4 τα ξημερώματα, μαύρο και άραχνο σκοτάδι έξω...
Κατεβαίνουμε εμείς και μια κοπέλα με ένα σκύλο. Η Ρομίλντα απομακρύνεται από το λιμάνι, έχει ακόμα πολύ κόσμο να ταλαιπωρήσει στην προσπάθεια της να πιάσει τα 15 λιμάνια που μένουν, για να ολοκληρώσει το δρομολόγιο.
Ανασυντασσόμαστε! Μαζεύουμε sleeping bag, ξέχασα το μπουκάλι με το νερό στο καράβι και τότε κάτι δεν μου πάει καλά!
Πού είναι το αμαξάκι του camping; Θα τον πήρε ο ύπνος σκέφτομαι, έτσι είχε γίνει και την άλλη φορά. Αλλά και το τοπίο δεν μοιάζει πολύ γνώριμο. Αλλιώς προσανατολισμένη θυμάμαι την προβλήτα και εκεί στην γωνία ήταν το πέτρινο δωματιάκι του μικρού επιβατικού σταθμού, όχι απέναντι. Μα τι στο καλό, τόσες αλλαγές τα τελευταία 3 χρόνια!
"Ας προχωρήσουμε και συναντάμε στο δρόμο το αυτοκίνητο του camping"
Κάνουμε όχι πάνω από 30 βήματα, στεκόμαστε με το στόμα ανοιχτό, δεν πιστεύουμε αυτό που βλέπουμε! Ανατροπή σε όλα, μια ταμπέλα η αιτία! Μια μικρή, μικρούτσικη ταμπελίτσα, ξεκλέβει μια αχτίδα από το φως του προβολέα του λιμανιού που φωτίζει το δρόμο των ανθρώπων που πάνε και έρχονται καλοκαίρια και χειμώνες σε τούτη την ξερή κουκίδα γης.  Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας, σκέφτομαι... και ετοιμάζομαι να αρχίσω τις ιστορικές πληροφορίες, που τόσο μου αρέσει να μελετάω, πριν πάω σε κάποιο μέρος.
 

"Καλώς ήρθατε στη Σίκινο"

Όχι! Κατεβήκαμε σε λάθος νησί! Η Φολέγανδρος είναι το επόμενο λιμάνι...
"Ε, καλά" λέει η φιλενάδα μου "τι Φολέγανδρος, τι Σίκινος..."

Και εν μέρει συμφωνούσα, η παρέα είναι που κάνει ωραίες τις διακοπές, όχι το μέρος, όμως...

"Μωρέ ναι, τι Φολέγανδρος, τι Σίκινος, αλλά να... είναι που η Σίκινος δεν έχει κάμπινγκ και 'μεις χρήματα για ενοικιαζόμενο δωμάτιο..."

Μαρίνα Γιάννου