Αρχίζεις την ''αποκαθήλωση '' μαζί με τα παιδιά, ίδια διαδικασία, ίδια πινεζοβροχή, κάθε χρόνο, κάθε τέτοιες μέρες. Οι ζωγραφιές κατεβαίνουν, τα χαρτόνια ξαπλώνουν στην έδρα νωχελικά, οι ομαδικές εργασίες ψάχνουν για σπίτι να φιλοξενηθούν και τα στεφάνια της άνοιξης περιμένουν τον Κλείδωνα σαν τ' αληθινά.
Μέχρι και το κολλάζ με τα δέντρα του φθινοπώρου, γίνεται ξαφνικά o star της ημέρας με τα πιο πολλά likes.
Kι όσο αποκαθηλώνεις , τα στριφογυρίζεις στο χέρι σου δήθεν για να τα ισιώσεις και να γυρίσεις προσεκτικά το σελοτέιπ. Κι όσο προσπαθείς να θυμηθείς πότε φτιάχτηκαν τα κόμικς, ποιος έλειπε εκείνη τη μέρα κι αν έκανε κρύο, ακούς τις συνομιλίες πίσω σου, μελίσσι σωστό να βουίζει πάνω από γύρη.
Ύστερα η αίθουσα αμακιγιάριστη, άχρωμη και θολή,
σε περιμένει να κλείσεις με το μωβ κλειδί της νοσταλγίας που ξεκινά πάντα τόσο πρόωρα κάθε φορά , κάθε χρόνο , κάθε τέτοιες μέρες.
Σα να κατεβαίνουν οι μήνες μ' ανακούφιση απ' τα ταμπλώ και να στρογγυλοκάθονται στην έδρα μ' ένα χωνάκι παγωτό στο χέρι,
μέχρι να γράψεις στον πίνακα εκείνο το '' Καλό Καλοκαίρι! ''...
Μετά σκορπάνε κι αυτοί.
Αποκαθηλωμένοι κι ανέμελοι.
Ως την επόμενη χρονιά που θα επιστρέψουν.
Γιώτα Καραγιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου