Ταξιδιώτες του Παντός...

Βραδάκι ήτανε , σουρούπωνε στο θέατρο Βράχων...
Τα παιδιά τραγουδούσαν Χατζηδάκι κι εμείς στη θέση μας , συνάδελφοι , φίλοι και πολύς κόσμος μοιραζόμασταν ήσυχα
το ίδιο τόξο.
Το ελαφρύ αεράκι ανακάτωνε μαλλιά και ψυχή, η χορωδία ακολουθούσε πιστά το φιλντισένιο καραβάκι,μύριζε παντού καλοκαίρι, ώσπου μια ιδέα, σα σαίτα, ήρθε από τη θέση του Γιώργου. 
''Να φτιάξουμε ένα blog, να γράφουμε?''...
''Να πούμε και στη Μαρίνα , και σε άλλους...''
Η εκδήλωση τέλειωσε, τα φώτα έσβησαν, ο Χατζηδάκις αποκοιμήθηκε χαμογελώντας στους Βράχους κι όλα πήραν το δρόμο του γυρισμού.
''Τι ξέρω τώρα εγώ από blog!'' σκεφτόμουν για μέρες , στροβιλίζοντας τη σαίτα στα δάχτυλα και το κουταλάκι μέσα σ' ένα διάφανο μπολ παγωτού...
Πέρασε καμιά βδομάδα, απορημένη και σκεφτική κι όταν μιλήσαμε ξανά, μια παρέα ονειροπόλων είχε αποκτήσει όνομα, ετικέτες , ηλεκτρονική διεύθυνση, εικόνες , μετρητή κι αρκετούς συνταξιδιώτες.
Τι σημαίνει blog και πώς πρέπει να το χειρίζομαι δεν έμαθα ακόμα.
Αυτό που έμαθα όμως είναι πως όταν οι άνθρωποι γίνονται μια παρέα ή μια ομάδα αν θες κι εξερευνούν μαζί το ξέφωτο γελώντας και παρατηρώντας , με τα σακίδια στην πλάτη, σαν εφηβική εκδρομή, τότε μεγαλύτερη ευλογία δεν υπάρχει.
Έτσι νιώθω, έτσι το γράφω, όχι γιατί είμαι συγγραφέας, αλλά γιατί ποτέ δεν πέταξα σαίτες όταν ήμουν μικρή.

Υ.Σ. Γιώργο Γιώτη και Μαρίνα Γιάννου
σας ευχαριστώ γι' αυτή την εκδρομή!!!

Γιώτα Καραγιάννη