Είναι μερικοί άνθρωποι...

Είναι μερικοί άνθρωποι που προχωράνε με μια δροσούλα αέρινη στο βήμα, σκέτα αερικά λέμε κι ας ζουν ανάμεσά μας. 

Αεικίνητοι, αειθαλείς και μάγοι. 

Στήνουν γιορτές μ' ένα στίχο, φτιάχνουν κύκλους μ' ένα τους νεύμα και δίνουν ρυθμό στη σκέψη σου με μια νότα. 
Σα ν' ανοίγει κάποιος το παράθυρο να μπουν όλοι οι Ιούνηδες μαζί, χωρίς να στριμώχνονται ή να τσακώνονται και δίχως να σε πιάνει πανικός για το πού θα χωρέσουν. 
Είναι μερικοί άνθρωποι που σε κοιτάνε μ' εκείνο το βλέμμα που κοιτάει κι αλλού, πίσω από σένα, πέρα από σένα, για σένα.
Μιλούν ήρεμα, σα να διαβάζουν παραμύθι και μοιράζουν την τέχνη τους απαλά, γιατί έτσι τους αρέσει. 
Σα να ετοιμάζουν ζεστές μελόπιτες για να γλυκάνουν το μέσα του κόσμου, με μια μαεστρία μοναδική που όμοια δεν έχει.
Άμα τους συναντήσεις, κάτσε κοντά τους να δροσιστείς, άσε το μέλι να κυλά στα δάχτυλά σου και προς Θεού, μην αρχίσεις τους επαίνους και τα λόγια. 

Νιώθουν πάντα σα να χρωστάνε κι όχι ότι χρωστάς, σκύβουν το κεφάλι σαν ώριμη ντάλια που ντράπηκε το φως και ψάχνουν να βρουν ό,τι έχουν πάνω τους για να σου δώσουν.
Ύστερα φεύγουν, γιατί ο κόσμος τους καλεί κι αφήνουν πίσω τους λευκά μαντίλια, παιχνιδοτράγουδα και μερικά κύμβαλα για ώρα ανάγκης. 
Έτσι, γιατί τους αρέσει.

Γιώτα Καραγιάννη

(Εικόνα: Mary Johnson - Harrison, It's too late to turn back now)