Πάμε μια βόλτα στη... Σαμοθράκη

9/8/2015
Αποστολή νο1

Ιερό των Μεγάλων Θεών.

Η ταυτότητα και η φύση των θεών ακόμη αινιγματική. Η Αξίερος μια "Μεγάλη Μητέρα" σαν την Κυβέλη κι οι μύστες απολάμβαναν ένα υπέροχο τόπο και ίσως μια ευτυχισμένη μετά θάνατον ζωή.

9/8/2015 
Αποστολή νο2
Φονιάς 

Έψαχνα τα λόγια στο μοιρολόι για έναν "ήλιο φονιά", πατούσα και γλιστρούσα πάνω σε κάτι θεόρατα βότσαλα αλλά και ρίζες, λάσπες και άμμο ακόμα στην αριστερή όχθη ενός σεσημασμένου τουλάχιστον ποταμού. Ο Αστραπόγιαννος πουθενά, το μοιρολόι του όμως έτοιμος ήμουν να το τραγουδήσω και να ανακαλύψουν όλοι πως ναι, το νησί έχει αρκούδες που δεν εκτιμούν τους παράφωνους. Όσοι έρχονταν απ' το αντίθετο ρεύμα κουνούσαν το κεφάλι κι έλεγαν "ούτε το ένα τρίτο δεν έχετε περπατήσει ακόμα " κάτι σαν το σύνθημα του εφοδεύοντα στον στρατό κι εμείς απορούσαμε "τόσο μεγάλη απόσταση είναι αυτό το ένα τρίτο;". Κάποιος από μας απαντούσε στο άσχετο "ωραίος δρόμος, αλλά δεν έχει φανάρια" κι η παρέα μεγάλωνε. Όταν φτάσαμε δεν το πιστεύαμε και πολύ. "Πού είναι οι νεράιδες;" Μέχρι να φτάσουμε βράχο βράχο τη βάθρα του μεγάλου καταρράχτη. Όλοι λέγαμε "Περπατήσαμε τόση ώρα και δε θα βουτήξουμε;". Μετά είχαμε ένα ηλίθιο χαμόγελο, αυτό που συνοδεύει την ημικρανία και τις κράμπες όπου υπάρχει μυϊκή μάζα. Ένας κύριος κολυμπούσε μπροστά μου -που λέει ο λόγος κολυμπούσε κρατώντας τις δυο κόρες του μην πάνε στον πάτο και χειρονομώντας στη σύζυγο πως όλα βαίνουν καλώς. Ήταν απ' το Αμύνταιο και μου πρότεινε διαδρομή ωραία στα μέρη του και μου ανέλυε λεπτομέρειες και τον παρακολουθούσα με ενδιαφέρον, γιατί τι άλλο μπορούσα να κάνω; Αν κοιτούσα στον βυθό, έβλεπα ένα πράσινο στο πολύ σκοτεινό του και φανταζόμουν πως από στιγμή σε στιγμή θα πεταχτεί δίπλα μου το γκόλουμ να μου πει "my precious" και να με τραβήξει στον βυθό μαζί να ψάχνουμε το δαχτυλίδι. Βγήκα κι η πετσέτα ηταν μακριά, επαναλάμβανα άθελά μου σαν το σύνθημα του εφοδεύοντος στον στρατό "περπατήσαμε τόση ώρα και δε θα βουτηξουμε;" τ' άκουσε ένα κοριτσάκι και φώναζε στη μητέρα του πως θέλει να βουτήξει κι έμπηξε τα κλάματα. Προσπάθησα να απομακρυνθώ από το αγριεμένο βλέμμα της μητέρας "τι έφταιγα εγώ;"και να φτάσω επιτέλους την πετσέτα μου, όταν άκουσα τον τύπο από το Αμύνταιο να παραδίδει τις μικρές του κόρες ασφαλείς στην αγκαλιά της μαμάς τους και να τραγουδαει "ύστερα λένε πως φταίει ο φονιάς". Κοίταξα ψηλά στο βουνό. Κατέβαινε ένα γκρουπ αλλά δεν ήταν αρκούδες.

9/8/2015
Αποστολή νο3
Κήπος

Φανταζόμουν ένα βανάκι με τους Pink Floyd να κάνει την ίδια διαδρομή δίπλα στη θάλασσα και να εμπνέονται έναν από τους πρώτους τους δίσκους. 
Το τέλος σήμαινε και τη νοτιοανατολική κουκκίδα στον χάρτη. Δεν ξέρω πως βγήκε η φράση "στο βάθος κήπος", το όνομα όμως της παραλίας μάλλον προέκυψε από τα πολύχρωμα βότσαλα. Κήπος = χρώματα. 
Το μήνυμα στο κινητό προειδοποιούσε πως τα λεπτά ομιλίας προς Τουρκία ειναι πιο φθηνά και καταλάβαμε την εθνικότητα των όγκων που ξεμυτούσαν απέναντι από την υγρασία του μεσημεριού. 
Βουτήξαμε κι όταν βγήκαμε στην επιφάνεια είπαμε σαν υπόσχεση στον εαυτό μας πως θα ξανάρθουμε σε αυτό το νησί. Στο γυρισμό πήραμε μέχρι τα Θέρμα έναν νεαρό που περπατούσε μες στον ήλιο με απλωμένο τον αντιχειρα για οτοστόπ. Θυμήθηκα τον Τρυποκάρυδο του Τομ Ρόμπινσον. Ανταλλάξαμε τις εντυπώσεις μας απ' το νησί. Η αποστολή ολοκληρώθηκε με μια Βεργίνα παγωμένη και μια ομελέτα στο λιμάνι.

Όβερ...

Γιώργος Γιώτης (7-10/8/2015)