Brexit...
Ακούω τη λέξη απ' το πρωί , τι να σκεφτώ δεν ξέρω , έρχεται μόνο στο μυαλό μου η κυρία που σπρώνει τα δικά μου ψώνια στο ταμείο για να βάλει τα δικά της
(είναι το brexit μόνη της!)
και το τραγούδι των Beatles ''You got to hide your love away''.
Αυτοί που φεύγουν σφίγγουν τα χείλια, πνίγουν τα δάκρυα να μη φανούν κι αυτοί που μένουν κουνούν μαντίλια κι αναστενάζουν γιατί πονούν. Αλλιώς τι φευγιό είν' αυτό?...
Βγαίνει το Brexit απ' την κάλπη του κι όποιον πάρει ο χάρος?
Στερλίνες δεν έχω , είδα μόνο τις ανθρώπινες ουρές μπροστά από λίρες. Μπροστά απ' τις ανθρώπινες ουρές , σαν καραβάνι ερήμου , ο καμηλιέρης ντυμένος τραπεζίτης δείχνει μια όαση στο πουθενά.
Σα σκηνικό από ταινία ένα πράγμα, σα video clip.
Άσε που εμείς έχουμε και το Kuro Siwo να μας σφίγγει.
Τρέλα καλοκαιριάτικη, σου λέω και δεν πρόλαβα να πω ''Στο καλό!''
Γιατί όταν κάποιος σου λέει '' Παίρνω τα λεφτά μου και φεύγω, επειδή μου κοστίζεις ακριβά'', όσο κι αν τον συμπαθείς με την ομπρελίτσα του κάτω απ' τη βροχή και με τα ορθογώνια μάτια του σε σχήμα κινητού, δεν ξέρεις αν πρέπει να χαρείς ή να λυπηθείς, τη στιγμή που εσύ κοιμάσαι στο παγκάκι και τρως απ' τα συσσίτια.
Να ρωτήσουμε τους άστεγους λοιπόν για τις τελευταίες εξελίξεις,τους διψασμένους και τους πεινασμένους. Όχι τους χορτάτους.
Κι αυτοί δε ρωτήθηκαν ποτέ αν θέλουν να φύγουν απ' τη ζωή τους.
Είναι εδώ και περιμένουν στο παγκάκι την ώρα και τη στιγμή που κάποιος επιτέλους θ' ακούσει τη φωνή τους και θα πάρει στα σοβαρά ολόκληρους λαούς που στενάζουν.
Τότε, ναι...Να το κουνήσω το μαντίλι σ' αυτούς που φεύγουν κι ένα κουράγιο να το κάνω. Ή μια προσευχή.
Τώρα τι να κάνω? Οι μοίρες έχουν εγκατασταθεί εδώ και πολύ καιρό στην Ελλάδα και συνεχίζουν να μας δέρνουν.
Με απονιά τονίζω, αν ακούει κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου