Πώς ο καφές έγινε απαραίτητος...

Ήταν το πρώτο μου αεροπορικό ταξίδι. Προσπαθούσα να δείχνω ότι το 'χω, αν και το πρώτο πράγμα που έψαξα μόλις μπήκα στην αίθουσα αναχωρήσεων ήταν οι "Πληροφορίες". Μου είπαν λοιπόν να πάω να κάνω check-in στη θυρίδα 126. Η άτιμη στην άλλη άκρη του αεροδρομίου ήταν. Φτάνω λοιπόν, δίνω την ωραιότατη τσάντα τουρίστα που κουβαλούσα, ζητάω θέση παράθυρο, όλα καλά!

-          Πρέπει να πάτε την τσάντα σας στον ιμάντα 76.

-          Γιατί;

-          Γιατί τα λουράκια που κρέμονται θα πιαστούν στον κυλιόμενο διάδρομο εδώ. Τι να κάνω, φορτώνομαι και πάλι την αξιαγάπητη γαϊδουρίτσα μου και πάω στον ιμάντα 76. Ένας υπάλληλος μισοκοιμάται σε μία καρέκλα. Είναι ο ιμάντας για τις μεγάλες αποσκευές. Η δική μου είναι μικρή... Στέκομαι μπροστά, ακουμπάω την τσάντα μου πάνω και έκπληκτη κοιτάω την οθόνη της ζυγαριάς, 55,700! Γουρλώνω μάτια και παρά το νωρίς της ώρας αρχίζω να σκέφτομαι. Για την ακρίβεια αρχίζω να μονολογώ και μάλιστα όχι ψιθυριστά!
    "Αδύνατον! 55,700! Μα πώς γίνεται; Πώς γίνεται να κουβαλάω τέτοιο βάρος τόση ώρα! Εγώ ζυγίζω μόλις 48 κιλά! Πωπω είμαι πολύ δυνατή τελικά! Αλλά τι στο καλό! Τι έβαλα μέσα και είναι τόσο βαριά η τσάντα μου;"
  Το χάος των συλλογισμών μου διακόπτει ο υπάλληλος. Γελάει.

-          Δεσποινίς, θα μπορούσατε να κατέβετε από αυτό το ασημί τετράγωνο; Τον κοιτώ με απορία...
  "Είναι η ζυγαριά!!!" 
    Κατεβαίνω. Δεξιά μου ένα ζευγάρι γελάει, μάλλον μαζί μου σκέφτομαι...

-          Μόλις 7,700 η τσάντα σας...

-          Και 48 εγώ. Ξεκαρδίζομαι στα γέλια... Πού είναι η καφετέρια παρακαλώ;

Μαρίνα Γιάννου