Ο μπαμπάς που (δεν) γιορτάζει

Ο μπαμπάς που (δεν) γιορτάζει τη μέρα του πατέρα...
Πήραμε τη μπέμπα σπίτι πριν από δεκαέξι χρόνια κι από ένα καινούριο ρόλο ο καθένας, αυτόν της μαμάς και του μπαμπά.
Να βρούμε ρυθμούς, να οργανωθούμε, ν' αποστειρώσουμε μπιμπερό, να ξενυχτήσουμε , να κάνουμε μπάνιο τη μικρούλα , να...να...να...Όλα τα ''να'' του κόσμου σ' ένα τριάρι ογδόντα τετραγωνικά, με μια βεράντα που έβλεπε το παρκάκι κι έλιωνε.
Ο ρόλος του μπαμπά ακόμα απροσδιόριστος , χωρίς prospectus και συμβουλευτικά εγχειρίδια , στα τυφλά.
Ως τη στιγμή που άρχισαν οι πρώτοι πυρετοί και δεν ήξερα ποιον να περιθάλψω πρώτα , το μωρό ή τον μπαμπά.
Ως τη στιγμή που κατέρρεα απ' το πολύ ξενύχτι και θρονιαζόταν η μικρούλα στην πατρική αγκαλιά ν' ακούει το '' Ήτανε μια φορά '' με ατέλειωτα χιλιόμετρα πάνω κάτω σ' εκείνο το διάδρομο.
Ως τη στιγμή που της μάθαινε κολύμπι κι εγώ ξεσήκωνα τις παραλίες, έτοιμη να καλέσω ναυαγοσώστη.
Ως τη στιγμή που έμπαινε στο δωμάτιο αργά το βράδυ και νωρίς το πρωί για το πατρικό φιλί και το ίσιωμα της κουβερτούλας.
Ως τη στιγμή που έσκυβε πολύ μετά , πάνω απ' τα βιβλία της Φυσικής και της Άλγεβρας για να της εξηγήσει τ' ανεξήγητα για μένα.
Ως τη στιγμή της πρώτης διαφωνίας με την εφηβεία , τότε που καθόταν μόνος του στο μπαλκόνι και μέσα δεν έμπαινε,
απαρηγόρητος.
Ως τη στιγμή που νυσταγμένος και κατάκοπος μπήκε στο αμάξι για να την πάρει από την πρώτη της χοροεσπερίδα.
Χιλιάδες στιγμές θα μπορούσα να θυμηθώ, όπως και κάθε σπίτι.
Απλά κατάλαβα ότι μπαμπάς είναι όλα αυτά κι άλλα πολλά.
Μπαμπάς είναι ο άνθρωπος που τον αναγνωρίζεις μέσα σε πλήθος κόσμου από το κοίταγμα και την πελώρια αγκαλιά.
Είναι αυτός που δε χρειάζεται γιορτές και φιέστες καθότι ρεαλιστής. Ένα χαμόγελο μόνο κι ένα πεταχτό φιλί εκεί που δεν το περιμένει.
Επειδή ξέρει πως έχει κάνει όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα.
Χωρίς prospectus.
Ακολουθώντας μόνο τους χτύπους της καρδιάς του.
Αυτούς τους συγκεκριμένους χτύπους που τους ακούς κι από μακριά.

Γιώτα Καραγιάννη