Αερικά

Είναι μερικοί άνθρωποι, σκέτα αερικά , με ανάλαφρη περπατησιά , που δεν άντεξαν ποτέ τη φορεσιά του κόσμου τούτου...πάντα τους έπεφτε στενή , ένα νούμερο μικρότερη...Έζησαν μακριά από φώτα και θόρυβο , μόνο και μόνο για να μην ταράξουν θαρρείς την ισορροπία του σύμπαντος ...Τη μέρα έψαχναν απεγνωσμένα μια γωνίτσα χρωματιστή , σαν τα φτερά μιας πεταλούδας , για ν' ακουμπήσουν την ψυχή τους κι όταν έπεφτε το βράδυ έμεναν ξάγρυπνοι, απ' τις ασχήμιες του πολιτισμού...Καμιά αλάνα δε τους χώρεσε ποτέ , καμιά γιορτή και κανένα κοσμικό γεγονός ...Ήθελαν να κρυφτούν σ' ένα δικό τους παραμύθι, με φανταστικές μάγισσες και δράκους , για να μην τρομάξουν και ξεσπάσουν σε κλάματα , ίδιοι με μικρά παιδιά σαν ορφανεύουν απ' την αγάπη...Συνήθως φεύγουν νωρίς και γίνονται άστρα , γι' αυτό αν τύχει και τους συναντήσεις , μη λυπηθείς ...Γύρνα το βλέμμα σου στον ουρανό και θα τους δεις...Είναι εκεί πάνω , κάθε φορά που αλλάζουν τα χρώματα , για να ξετυλίγουν διακριτικά στο στερέωμα και με απίστευτη υπομονή , όλες τις μυθικές αποχρώσεις του μοβ...