(Παγ)κόσμια ημέρα προσφύγων

Παγκόσμια ημέρα προσφύγων...
Βρέθηκα στο Ελληνικό χθες το απόγευμα κατά τις οκτώ.
Το αυτοκίνητο κυλούσε αργά πάνω στο δρόμο, επίτηδες,
κατά λάθος, δεν ξέρω...
Μια πολυχρωμία ανθρώπινη απλωνόταν κάτω απ' το κίτρινο στεφάνι της άπνοιας που είχε θρονιαστεί στην περιοχή κι ανάσαινε δανεικά απ' τις ανάσες των ανθρώπων.
Ένα ταξί, κίτρινο κι αυτό, σε πλήρη χρωματική ευταξία σταμάτησε να πάρει μια παρέα μουσουλμάνων. Κάποια χαμόγελα στρογγυλοκάθισαν στο παρμπρίζ τυλιγμένα σε μαντίλες.
Μέσα στον καταυλισμό απλωμένα ρούχα, σκυμμένα κεφάλια και ψίθυρος. Η ζέστη έκαιγε τις λαμαρίνες, τη γλώσσα, το μυαλό, τραβούσε το κίτρινο σύννεφο να 'ρθει πιο δω συνωμοτικά και ρύθμιζε την αναπνοή στους σαράντα βαθμούς.
Ένα μελαχρινό αγοράκι προχωρούσε στο τσιμεντένιο δάπεδο τρεκλίζοντας, σα να κατέβηκε μόλις, από μύλο παιδικής χαράς.
Χώθηκε μάλλον σε κάποια σκηνή, ίδια μ' αυτές που αγοράζαμε παλιά για να ζήσουμε το καλοκαίρι αλλιώς , κάτω απ' τ' αστέρια.
Η πόλη συνέχιζε τους ρυθμούς της με το φρέντο στο 'να χέρι , στ' άλλο χέρι το μπεγλέρι, οι πρόσφυγες στο Ελληνικό δεν ετοίμασαν καμιά γιορτή γι ' απόψε (πώς να γιορτάσεις μόνο μ' ένα ''ρε μινόρε'') το αυτοκίνητο έστριψε στον προορισμό του κι έμεινα να παρακαλώ το κίτρινο στεφάνι να φύγει από πάνω τους.
Σαν τη μοναδική λύση (άλλη δε βλέπω) σε μια απελπισία καυτή που έχει τη δύναμη να σε κάψει ακόμα και μες στο τσουχτερό κρύο,
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Απ' όπου κι αν προέρχεσαι και σ' όποιο Θεό κι αν πιστεύεις.
Οι πρόσφυγες άλλωστε μόνο για το ''κόσμια'' νοιάζονται.
Όχι για το ''παγκόσμια''...
Κόσμια ημέρα προσφύγων.

Γιώτα Καραγιάννη