Το παράθυρο της κουζίνας "βλέπει" τον καταπράσινο κήπο, συγκεκριμένα τη μία από τις δύο λεμονιές. "Είναι διφορες οι λεμονιές μας" έλεγε η γιαγιά και η αλήθεια είναι πως της πήρε χρόνια να μάθει τι σημαίνει η λέξη διφορες. Σημαίνει, λοιπόν, πως δίνουν καρπούς δύο φορές τον χρόνο.
Καθώς έπλενε τα πιάτα, μηχανικά όπως πάντα, η σκέψη της χάθηκε. Επανήλθε για λίγο, όταν αναρωτηθηκε, αν αυτό το έντονο άρωμα λεμονιού έρχεται από το απορρυπαντικό ή από το φορτωμένο καρπούς δέντρο. Κοίταξε το μπουκάλι του απορρυπαντικού, με υπέροχο άρωμα βατόμουρο, έγραφε πάνω με μαύρα καλλιγραφικά γράμματα. Σαν να ευχαριστήθηκε, χαμογέλασε και το βλέμμα της επέστρεψε στο παράθυρο και τον κήπο.
Μαζί με τη μυρωδιά των λεμονιών μπορούσε να αισθανθεί και τη μυρωδιά της επερχόμενης βροχής. Αχ, αυτές οι φθινοπωρινές μπόρες πόσο πολύ της άρεσαν. "Ταιριάζουν με τη γενική μελαγχολία του φθινοπώρου" έλεγε. Από μικρή μελαγχολουσε με το φθινόπωρο. Η έλευση του σήμαινε την αναχώρηση της από την εξοχή, όπου περνούσε τα καλοκαίρια της. Η έναρξη του σχολείου ήταν ένα ακόμα στοιχείο που την έκανε να αντιπαθεί το φθινόπωρο. Κι ύστερα η φύση ήταν σαν μαζεύεται. Παρατηρούσε τη φιστικια να ρίχνει τα φύλλα της που είχαν πάρει μια μουντή καφέ απόχρωση, από μικρή ήταν δική της δουλειά να μαζεύει τα πεσμένα φύλλα του δέντρου...
Η βροχή ήρθε. Απότομη, δυνατή, αναζωογονητική. Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος μπλέχτηκε με αυτην των λεμονιών. Τα φύλλα του δέντρου γυαλιζαν καθώς μεγάλες σταγόνες έπεφταν πάνω τους. "Ξέπλυνε τα, καθάρισε τα" μουρμουρισε.
Η βροχή δυνάμωσε σχεδόν αμέσως, άκουγε την ορμή της στην σκεπή. "Σαν ορχήστρα κρουστων" σκέφτηκε και χαμογέλασε.
Καθώς το βλέμμα της αναζήτησε και πάλι το μυρωδάτο δέντρο παρατήρησε τα φύλλα του. Αστραφταν. Πολλά είχαν πάνω τους δεκάδες σταλες βροχής που σε κάποιες περιπτώσεις σχημάτιζαν ουράνια τόξα. Και έτσι όπως τα κοίταζε σαν κάτι να αναθαρραψε μέσα της.
Ακόμα και η χτεσινή στεναχώρια είχε ξεπλυθεί και είχε κυλήσει προς τη θάλασσα .
Τα πρώτα φθινοπωρινά χαμόγελα ήταν εκεί, "αυτή η εποχή ισως δεν είναι τοσο μελαγχολική" σκέφτηκε. Κοίταξε ξανά το δέντρο, τα πράσινα φυλλα με τα μικρά ουράνια τόξα, τα γεμάτα καρπούς κλαδιά. Πήρε βαθιά ανάσα, οι μυρωδιές πλημμύρισαν τα πνευμόνια της. "Όλα είναι εδώ, εγώ είμαι εδώ, ακέραιη, πλήρης, με τις αισθήσεις σε εγρήγορση, πνεύμα και ψυχή καθάρια, μια καρδιά γεμάτη αγάπη και μια διάθεση γλυκά μελαγχολική, αλλά άκρως δημιουργική. Είμαι εδώ, για όλους, με όλους, χωρίς αστερίσκους και παρενθέσεις, χωρις ερωτηματικά και υποθέσεις, σαν ανοιχτό βιβλίο, λιτή, απέριττη και άκρως ειλικρινής". Άφησε τα πιάτα και βγήκε στη βροχή...
Μαρίνα Γιάννου
