Έλλειμμα

Μιλήσαμε για όλα πια. Δεν έχουμε αφήσει τίποτα ανεξήγητο. Τίποτα ασυζήτητο. Αφού και μεταξύ μας συνεννοούμαστε πια μ' ένα κούνημα του κεφαλιού. Συγκαταβατικό. Χωρίς λέξεις. Θέλουμε να μείνουμε μόνοι. Πάμε για καφέ και διαλέγουμε το πιο απομακρυσμένο τραπέζι. Στο σινεμά τα ίδια. Μια θέση θέλουμε μακριά απ' τους άλλους. Γύρω μας να παίζει η ζωή κι εμείς να την παρατηρούμε. Με ησυχία. Να τη βιντεοσκοπούμε.Σαν σκηνοθέτες παλαιάς κοπής. Κι έτσι σιγά σιγά, αθόρυβα, αλλάζει φόρεμα η επικοινωνία. Στο παραβάν της νέας εποχής. Αλλάζει έκφραση. Γίνεται λιτή, φτωχή κι αδύναμη, με κώδικες σιωπής. Μόλις βεβαιωθούμε ότι κάποιος είναι καλά, γυρίζουμε το κεφάλι αλλού. Πού χρόνος και όρεξη για κουβέντα τώρα. Μα και τι να πούμε. Τα έχουμε πει όλα. Τότε που ονειρευόμασταν πως θα τ' αλλάξουμε όλα. Προς το καλύτερο. Γι' αυτό και φεύγουμε πάντα με έλλειμμα. Αυτό που θέλαμε να πούμε, δεν το είπαμε. Το κουβαλάμε μαζί μας. Το παίρνουμε στο σπίτι, το τυλίγουμε σε μια διάφανη σακούλα τροφής και το αφήνουμε να μπαγιατέψει. Για μια ώρα ανάγκης. Σαν να έβαλε κάποιος τον ήχο στο mute. Ακόμα και στις λαικές, δεν ακούγεται τίποτα. Και σαν να μεταφέρθηκε ο ήχος αυτός στις τηλεοράσεις. ''Διαλέχτε! Εδώ το καλό πρόγραμμα!'' Καμμιά φορά περνώ επίτηδες από παιδική χαρά για ν' ακούσω έναν καθαρό ήχο. Ζωηρό κι αυθεντικό. Στη γειτονιά νομίζω πως όλοι έφυγαν για άλλη χώρα. Μετανάστες. Κι ας τραγουδούσε κάποτε ο Χατζής ''Μα εγώ έχω εσένα, κι εσύ εμένα''. Έμεινε μόνο ο αντίλαλος. Κι αυτός μέσα μας. Γιατί ούτε που τραγουδάμε πια. Σαν να πότισε κάποιος κακός μάγος με ένα φίλτρο σιωπής, όλη την πόλη.



Γιώτα Καραγιάννη