Συμπαντικές (αν) ισορροπίες.

 

 
  Η ζωή είναι άδικη, λένε, αλλά ο θάνατος είναι σίγουρα ακόμα πιο άδικος...
43, 50, 37. Τρεις αριθμοί, τρεις ηλικίες, τρεις φίλοι που έφυγαν...
 
Το σύμπαν πάντα προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες του. Τι ανισόρροπες καταστάσεις διαδραματίζονται, όπου χρειάζεται να φύγουν νέοι άνθρωποι, καλοί άνθρωποι, όπου μικρά παιδιά πρέπει να μεγαλώσουν χωρίς τους γονείς τους, όπου γονείς πρέπει να αποχαιρετήσουν τα παιδιά τους, ώστε αυτες να αποκατασταθούν;

  Η ζωή είναι άδικη και ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις. Υπάρχει γύρω μας, μας παρακολουθεί, ψάχνει την ευκαιρία.
 
Η ζωή είναι μικρή, για να την χαραμιζουμε σε ανούσια πράγματα.

  Η ζωή είναι πολύ ωραία και πρέπει να ρουφάμε κάθε στιγμή που τόσο απλόχερα μας χαρίζεται.

  Τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από την υγεία μας, ψυχολογική και σωματική.

  Νιώθω τυχερή, γιατί είμαι εδώ, έχω την οικογένεια μου, έχω ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ, καλους φίλους που νιώθω σαν δεύτερη οικογένεια, έχω όλα όσα χρειάζομαι για να ζω καλά.
 
  Δεν παρεξηγώ κανέναν, δεν θυμώνω με κανέναν, δεν κρατώ κακία σε κανέναν και το ίδιο θα επιθυμούσα και από τους άλλους προς εμένα, γιατί όλα είναι θέμα τύχης. Κι αν σήμερα ήμασταν τυχεροί, δεν μπορούμε να ξέρουμε το αύριο.

Υ.Γ. Οι άνθρωποι φεύγουν πραγματικά όταν σβήνουν από την μνήμη μας, από την σκέψη μας.

Μαρίνα Γιάννου