Ορλάντο

Ορλάντο...Ένας παρανοικός , το μίσος ντυμένο με ρούχα νέου ανθρώπου , ο πανικός στην κατάμεστη αίθουσα κι ο θρήνος. 
Μια μάνα που τον γέννησε κάποτε και τον νανούρισε μωρό 
στον κόρφο της .
Ως τη στιγμή της μεταμόρφωσης...
Ως τη στιγμή που βγήκε απ' το κουκούλι της μια πεταλούδα με μαύρα φτερά, κατακόκκινα μάτια σα λάβα και πετάγματα τρομακτικά πάνω απ' την πόλη.
Μια πεταλούδα που παίρνει ψυχές απροειδοποίητα, την ώρα που χορεύεις , τη στιγμή που γελάς ή γράφεις μήνυμα.
Κι η ζωή θα συνεχίζεται. Οι ταξιδιώτες θα ετοιμάζουν τις αποσκευές, εμείς θα τσακωνόμαστε για τις διαδηλώσεις, το μετρό θα ' χει απεργία πάλι, τα σχολεία αύριο κλείνουν κι οι χάρτες στη θέση του Ορλάντο, μια κουκκίδα ολόμαυρη. Οι εκπομπές θα στήνονται με μαεστρία στην πρωινή χαρά, οι πενήντα θα λείπουν απ' τις δουλειές τους κι οι άλλοι πενήντα θ' αναρωτιούνται μήπως καλύτερα να φύγουν, είναι κυκλώπειες οι αγκαλιές του πόνου, δεν αντέχονται.
Αυτό το μάθαμε πολύ καλά.
Αυτό που δεν ξέρουμε είναι πότε θα σταματήσουν αυτές οι μάνες να γεννούν μαύρες πεταλούδες , πότε θα σταματήσει ο παγκόσμιος θρήνος και πότε θ' αρχίσει να βγαίνει μετάξι απ' τα κουκούλια, από κείνο που υφαίνει σα δροσούλα τη ζωή και σ' αγκαλιάζει με τον τρόπο του σα χάδι βελούδινο και σαν αναπνοή.

Γιώτα Καραγιάννη