Φύλλα

''Δεν με πήραν φέτος...!'' είπε μια φίλη στο τηλέφωνο κι έγινε παύση, εκείνη η παύση που μοιάζει με αρχή.Την αρχή μιας ταλαιπωρίας προσωπικής , οικογενειακής κι ανθρώπινης. Θυμήθηκα τα δικά μου χρόνια της αναπληρώτριας, τότε που ξέραμε όλοι ότι θα δουλέψουμε και δουλεύαμε. 

Ας ξεκινούσαμε χαράματα για να φτάσουμε στο σχολείο κι ας γυρνούσαμε στο σπίτι το απόγευμα, αν τύχαινε να 'χει απεργία ο ηλεκτρικός. 
Και τότε μιλούσαμε στα τηλέφωνα, χωρίς παύσεις όμως.
Χωρίς να νιώθουμε πως κάποιος άλλος μπήκε στη γραμμή.
Η ζωή έρεε κανονικά, τα πόδια έβγαζαν φτερά , κάναμε όνειρα, πηγαίναμε σε γάμους συναδέλφων και το γέλιο δεν ξεφύτρωνε σαν πινέζα στο πρόσωπο μα σα λουλούδι που μόλις έσκασε απ' το μπουμπούκι του. ''Δεν με πήραν φέτος...!'' είπαν κι άλλοι άνθρωποι. 

Τέσσερις λέξεις καρφιτσωμένες στην επιφάνεια ανεργίας, στο μυαλό μου εδώ και μέρες,τι να ευχηθώ δεν ξέρω, νιώθω τυχερή που έχω δουλειά , που δε σκάνε οι βόμβες στα πόδια μου και που έζησα ολόκληρη μιαν εποχή χωρίς δηλητηριώδεις παύσεις.

Κι ίσως και να κόλλησα σήμερα στα λόγια του ποιητή:
'' Αν δεν πέσεις φύλλο κίτρινο απ' του αέρα το κλαδί στο χώμα,
δε διασχίζεις φθινόπωρο...''
Γι' αυτό ίσως δε νιώθω πάνω μου τις αλλαγές των εποχών.
Με τόσο φθινόπωρο ξεθώριασαν πια κι οι ισημερίες του νου.
Κι αυτός παλεύει αδιάκοπα να σεργιανίσει στο φως.
Μέσα από χιλιάδες φύλλα.
Αυτά του ποιητή.

Τα κίτρινα.



Γιώτα Καραγιάννη