Aπόκριες

Θυμάμαι πως οι Απόκριες δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Μόνο εκείνη η στολή αμαζόνας , η μαύρη με το λευκό τούλι στη μέση, το μαύρο καλσόν και τα μαύρα σγουρά μαλλιά, άφησε για πάντα το αποτύπωμά της σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία ως πολύτιμο παιδικό κειμήλιο. Η μάνα μου είχε πάντα στη ντουλάπα φυλαγμένα υφάσματα σα μετάξι, κορδέλες σε διάφορα χρώματα και κάτι γαλάζια φορέματα από οργάντζα για ώρα ανάγκης. Αυτά αποκτούσαν άλλη όψη με το μαγικό της χέρι και μια ραπτομηχανή Singer που είχαμε στο σπίτι. Πέρασαν τα χρόνια κι ένα καρναβάλι στην Πάτρα με φίλους, τότε που διορίστηκα στο Αίγιο, έδειξε περίτρανα πως με μια περούκα και ώρες πολλές πάνω από κάτι καλαμαράκια, μπορώ να θυμάμαι ακόμα γελαστά πρόσωπα κι ανέμελες εποχές. Όσο για το πέταγμα χαρταετού, πρόλαβα τους αυτοσχέδιους, τα ζύγια και τις πολύωρες επιχειρήσεις να φτάσει ψηλά. Μια αλλόκοτη αίσθηση έμεινε από τότε, πως και τα όνειρα θέλουν γερή καλούμπα και μια ομάδα καλή για να πετύχουν. Τώρα 'μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο, μια απόχη μόνο, να τρυγώ της θάλασσας την πονηριά και της σιωπής τον πλούτο'. Κρατάω όμως την καλούμπα και ψάχνω με αγωνία στα βλέμματα την ομάδα την καλή. Για μια ώρα ανάγκης. Στο ντουλάπι. Μαζί με τη φωτογραφία της αμαζόνας. Για να 'χει λόγο η αθωότητα. Για να μη σπάνε τα ζύγια των αυτοσχέδιων χαρταετών.
Ή των ονείρων. Όπως και να το πω, το ίδιο είναι.

Γιώτα Καραγιάννη