'Θα σταματήσω να σερβίρω στο καφέ! Βρήκα δουλειά σ' αυτό που σπούδασα!' είπε το ξανθό κορίτσι και με κοίταξε στα μάτια. Ίσιωσε τα γυαλιά αλλά και τη φωνή της, που έτρεμε απ' τη συγκίνηση. Αγκαλιαστήκαμε λες κι ήταν μέρα Ανάστασης. Εξαφανίστηκε για δυο λεπτά κι ύστερα ακούμπησε στον πάγκο μια πορτοκαλόπιτα. 'Εσύ την έφτιαξες;' τη ρώτησα διώχνοντας με την παλάμη μου την υγρασία των ματιών. 'Ναι! Κέρασμα δικό μου, για το καλό!' είπε και σαν να γέμισαν τα χέρια της άνθη πορτοκαλιάς. Έφαγα το μελωμένο γλυκό κι άφησα πίσω μου τη νέα 'Λαζαρίνα' να συνεχίσει να μοιράζει λουλούδια χαράς. Είχε μάθει καλά τι σημαίνει 'Δεύρο έξω'. Ήταν ολόφωτη και γελαστή. Πίσω της κι άλλοι περίμεναν μια τέτοια στιγμή. Τη γήινη συνάντηση με το φως. Αυτό που αγκαλιάζει την άνοιξη και διώχνει μακριά τις πίκρες και τα ατελείωτα βάσανα των ανθρώπων.
Γιώτα Καραγιάννη
20/4/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου