Η κα Ήλιος

- Καλημέρα, είμαι η νέα συνάδελφος. Πού μπορώ να βρω τον διευθυντή;
- Διευθύντρια.
- Εντάξει, διευθύντρια. Πού βρίσκεται;
- Ανέβα τη σκάλα εκείνη στο βάθος, πρώτη πόρτα αριστερά.

...

"Ξέχασα να ρωτήσω πως είναι", μονολογούσε καθώς ανέβαινε τα σκαλιά. "Λες να είναι καλή ή καμιά στριφνή;" "Λες να μου κάνει όλα τα καψόνια του πλανήτη, επειδή είμαι καινούργια;" "Πώς να είναι;"
Και αν έπρεπε να απαντήσει με μια λέξη θα έλεγε "Ήλιος", σαν ήλιος είναι η διευθύντρια.
Ήταν ήδη έξω από την ανοιχτή πόρτα της. Η διευθύντρια την κοιτούσε ίσια μέσα στα μάτια και η κοπέλα ένιωσε αμέσως τη ζεστασιά. "Ήλιος" σκέφτηκε.

- Πέρασε, πέρασε μέσα. Και οι ηλιαχτίδες χάιδεψαν το κορίτσι στο μάγουλο.
- Ευχαριστώ. Είμαι η νέα συνάδελφος, ξέρετε μου είπαν να έρθω σε εσάς εδώ.
Οι ηλιαχτίδες την ξαναχάιδεψαν, στα μαλλιά αυτή τη φορά.
- Κάθισε γλυκιά μου, να σε γνωρίσω.

Και όσο μιλούσε η Διευθύντρια-Ηλιος, οι ηλιαχτίδες της χόρευαν τριγύρω και σιγά-σιγά έγιναν πεταλούδες που πέταγαν ξέφρενα στο δωμάτιο πλημμυρίζοντας το με χρώματα. Και μετά έγιναν λιβάδι γεμάτο λογής λογής λουλούδια, κόκκινες παπαρούνες, κίτρινες μαργαρίτες, μοβ καμπανούλες, λευκά κρινάκια και μελισσες πετούσαν ολόγυρα καλύπτοντας κάθε ήχο με τον βόμβο τους και στο βάθος του λιβαδιού ένα κοπάδι προταβάκια έβοσκαν και άκουγες τα γκλιν γκλιν από τα καμπανάκια τους ...
Και κάπου έκει η κοπέλα συνήλθε αλλά συνέχισε μαγεμένη να κοιτάζει την Διευθύντρια-Ήλιο που της μιλούσε και της εξηγούσε διάφορα διαδικαστικά. Και κάπου στο βάθος άκουγε φτεροκοπήματα, βόμβους, κουδουνάκια...

Αχ, αυτοί οι άνθρωποι οι γελαστοί, οι καλόκαρδοι, οι λαμπεροί, οι Ήλιοι που συναντάμε στο δρόμο μας και ποτέ δεν ξεχνάμε... Και όταν μετά από χρόνια ξαναβρεθούμε, είτε τυχαία, είτε γιατί το επιδιώξαμε, όλα βρίσκονται ξανά εκεί: Οι ηλιαχτίδες, οι πεταλούδες, το λιβάδι, τα αγριολούλουδα, οι μέλισσες με τον βόμβο τους, τα προβατάκια με τα κουδουνάκια τους, να σε μαγεύουν, να σε συνεπαίρνουν, να ζεσταίνεται η καρδιά και η ψυχή...

Μαρίνα Γιάννου