Μια κουραστική μέρα κι η σημερινή. Κι όμως...Μ' ένα μαγικό τρόπο τα ξεχνάω όλα, όταν μιλάω μπροστά σε εντεκάχρονα παιδιά για δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες κι ο Β. να βουρκώνει σαν να μου λέει ''Εγώ θα το αλλάξω αυτό!'', ο Δ. να με κλείνει σε μια γιγάντια αγκαλιά κι η Α. να με κοιτάζει με απορία, γιατί ένιωσε να ψηλώνει απότομα. Σαν αμυγδαλιά. Κι ύστερα ν' ανοίγω τον υπολογιστή και να πέφτω πάνω στη φράση ''Εδώ και δεκαεπτά χρόνια μεγάλωνα μαζί σας! '' από ένα κορίτσι που είχα μαθήτρια παλιά. Είχα μπει τότε στην τάξη της και την είχα δει να αγωνίζεται , να προσπαθεί και να μη διαμαρτύρεται. Και σαν να είχα γίνει τότε, πάλι η μαθήτρια ξαφνικά. Με τη μπλε ποδιά και τα λευκά σοσόνια.Έφτιαξα ένα ζεστό τσάι, να πάρει κι άλλη γεύση μελιού το απόγευμα, μέτρησα τα χρόνια, μα οι συγκινήσεις πολλές. Αμέτρητες. Κι αυτό το χρωστάω στα παιδιά. Στη ζεστασιά τους, τη φρεσκάδα τους και στην ευλογία που κρύβει η κάθε μέρα για μας. Για μας που μπαίνουμε στις τάξεις ως δάσκαλοι , μεγαλώνουμε μαζί τους, αγωνιούμε κι ύστερα βγαίνουμε από κει μέσα ως ελεύθερα μικρά παιδιά. Έτοιμα να κουβαλήσουν στις πλάτες τους τον κόσμο, να πετάξουν χαρταετούς και να μοιραστούν αθωότητα στις αλάνες της καρδιάς.
Γιώτα Καραγιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου