Αναμνήσεις...

Όταν ήμουν μικρή φανταζομουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο σαν βιβλιοθήκη γεμάτη κουτάκια. Σε κάθε κουτάκι υπάρχουν αρχειοθετημενες οι αναμνήσεις. Υπάρχει, λόγου χάρη, κουτάκι με ετικέτα "σχολείο", άλλο με ετικέτα "διακοπές" ή "φίλοι" ή "ευτυχισμένες στιγμές". Όταν μια ανάμνηση μας έρχεται στο νου, σημαίνει ότι έχει ανοίξει το αντίστοιχο κουτάκι και η ανάμνηση τρέχει ξέφρενα στη βιβλιοθήκη, μέχρι να κουραστεί και να ξαναμπεί μέσα.

Από μικρή μου άρεσε να κάθομαι, στο κρεβάτι μου κυρίως, και να σκαλίζω τη βιβλιοθήκη του μυαλού μου. Να ανακατεύω τα κουτιά των αναμνήσεων και να ζω ξανά και ξανά στιγμές που με σημάδεψαν. Ακόμα μου αρέσει να ξυπνάω τις αναμνήσεις μου, δεν το κάνω συχνά όμως, γιατί δεν έχω κενό χρόνο να σπαταλήσω...

Ούτε σήμερα είχα. Ήμουν απορροφημένη στις σκέψεις μου, τι να φορέσω στον αγιασμό, πότε θα φτιάξω τη σπανακόπιτα, τι ώρα έχει η Διώνη μπαλέτο, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Η αναγνώριση κλήσεων έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει κ αυτή μαζί. Στη βιβλιοθήκη των αναμνήσεων επικράτησε χάος. Κουτιά και κουτακια ανοιγοκλειναν σαν τρελά, τα περισσότερα από αυτά καταχωνιασμενα στην γωνία των αγαπημένων στιγμών. Παντού αναμνήσεις, δεκάδες, εκατοντάδες πες καλυτερα, αδιαχώρητο...

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι απλά περαστικοί, υπάρχουν και αυτοί οι άλλοι όμως που φεύγοντας παιρνούν ένα κομμάτι σου, ένα τόσο δα μικρακι κομματάκι, ένα απειροελάχιστο εσύ. Και όσο μακριά και αν πηγαίνουν, όσος χρόνος κι αν περάσει, όταν η μοιρα, η τύχη ή η επιθυμία τους φέρει πάλι κοντά είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε ενα λεπτό από την τελευταία φορά που πίνατε ρακόμελα κάπου στο Θησείο, που στήνατε σκηνή στη Σίφνο, που γυρνάγατε ξημερώματα από μια μπουάτ, που βρισκοσασταν μια νύχτα στο Παγκράτι... 

Μαρίνα Γιάννου