Πρωτοχρονιές

Θυμάμαι τις παιδικές πρωτοχρονιές, τα βαρετά τραπέζια με τους μεγάλους, τις ατέλειωτες συζητήσεις που κατέληγαν σ' ένα γλυκό ψίθυρο και τις εγκάρδιες ευχές που έστρωναν ένα κόκκινο χαλί μέσα μου. Η σπιτική βασιλόπιτα με γεύση πορτοκαλιού μοίραζε απλόχερα το αυτονόητο. Αυτό που σε θέλει να βουτάς τα δάχτυλά σου στη ζύμη και να εκλιπαρείς για λίγο ακόμα, μέχρι τη στιγμή που θα έρθουν εκείνες οι άλλες πρωτοχρονιές με φίλους και δεν θα σε νοιάζει. Θυμάμαι ακόμα κάτι παγωμένες πρωινές επιστροφές στο σπίτι, με το τακούνι να ισορροπεί τη νεανική μου φιλαρέσκεια και την προσδοκία να βάφεται με χρώματα ρόδινα, της ανατολής. Ύστερα ήρθε η πιο σημαντική πρωτοχρονιά μ' ένα μωρό ολόδικό μου κάτω απ' το χριστουγεννιάτικο δέντρο, την αυπνία και την εξερεύνηση ενός καινούριου, πανέμορφου πλανήτη. Ήρθε η σειρά μου να οργανώνω γιορτές, να φτιάχνω βασιλόπιτες, να δίνω κουτάλια με ωμή ζύμη και να κρύβω τα γράμματα του Άη Βασίλη σ' ένα ξύλινο κουτί με παιδικές ζωγραφιές. Και τώρα που έρχεται πάλι πρωτοχρονιά, εκείνη τελειώνει το σχολείο ζωγραφίζοντας τις δικές της γιορτές μες στο δωμάτιο. Το εφηβικό. Με τα βιβλία γύρω της σκόρπια, σαστισμένα απ' το έντονο κραγιόν, να της γνέφουν 'Μάθε μας κι εμείς θα σε πάμε σε φοιτητικές πρωτοχρονιές!'. Η φετινή γιορτή λοιπόν ζητάει ησυχία, βασιλόπιτα απ' το κοντινό ζαχαροπλαστείο και μια πιο σχολαστική βαφή για το γκρίζο που κάθεται επιβλητικό στα αλλοτινά μου μαύρα μαλλιά. Ας είναι όμως. Δεν με πειράζει καθόλου. Νιώθω μέσα μου πως τα χρόνια τρέχουν χύμα- έτσι κι αλλιώς- κι εμείς απλά τους δίνουμε ένα σχήμα. Σχήμα βαθύ, διάφανο κι ανεξίτηλο.

Γιώτα Καραγιάννη