Προστακτική

''Αν μπορείς, δώσε μου να πάρω κάτι να φάω, είμαι άστεγος! '' είπε ο άνθρωπος με το απλωμένο χέρι. Έδωσα. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο δίπλα άρχισε να μουρμουρίζει τον μικρό τυμπανιστή , σα να δυνάμωσε ξαφνικά το κρύο , παντού μύριζε καφές κι ο άνθρωπος εξαφανίστηκε πριν προλάβω να πω κίμινο. Είδα μόνο εκείνο το βλέμμα , με τα μάτια σαν κάρβουνα να σκορπάνε μια δύναμη και μια αλλόκοτη ζέστη μέχρι έξω, στο δρόμο με τους βιαστικούς περαστικούς. Έψαχνα τα κλειδιά του αυτοκινήτου, τα Χριστούγεννα είναι εδώ, σκέφτηκα. Ήρθαν νωρίτερα. Μαζί με τη χαμένη μας αθωότητα, τ' απλωμένα χέρια και τα βλέμματα που καίνε σαν κάρβουνα. Μπήκα στο σπίτι και σα να μην υπήρχε οροφή, οι τοίχοι είχαν ξεβάψει και το πάτωμα είχε αποκτήσει κάτι μεγάλες τρύπες που έδειχναν ένα αβυσσαλέο κενό. ' Μπα , δεν είναι αλήθεια!...'' σκέφτηκα. ''Εγώ είμαι η άστεγη!'' ψιθύρισα και ξαφνικά σα να γέλασε τρανταχτά ο άγνωστος με τα αχτένιστα μαλλιά , το λεπτό πανωφόρι και τη χριστουγεννιάτικη προφορά στις λέξεις ''Δώσε μου!...'' Δεν ήξερε πως έχει κι αυτός εμπλακεί σε μια τεράστια συνωμοσία αγάπης και πως κι ο ίδιος χτίζει τις γέφυρες για να περάσουμε όλοι απέναντι. Εκεί που ξεχνάμε για λίγο τον εαυτό μας, τίτλους , πτυχία, περγαμηνές, λογίδρια και κόρδωμα γαλαζοαίματου. Εκεί που συναντιόμαστε όλοι μόνο με τις καρδιές. Και με τις λέξεις ''Δώσε μου!''. Σε μια έκκληση προστακτική των καιρών.

Γιώτα Καραγιάννη
2/12/2016