Πραξικόπημα

Το πραξικόπημα είναι πραξικόπημα . Είναι κατάλυση, επιβολή , διωγμός , οδύνη και μαύρο.
Δεν υπάρχουν συμπαθητικά πραξικοπήματα ή περισσότερο ανεκτά από κάποια άλλα.
Ιούλιος ήταν και τότε πριν κάμποσα χρόνια, με βρήκε στο Λυχνό Υπάτης , θα ήμουν εννιά χρονών κι ένιωσα φόβο για πρώτη φορά.
Ο πατέρας μου έφυγε βουβός , όλα ετοίμαζαν τη γιορτή του Προφήτη Ηλία κι εμείς μαθαίναμε για την εισβολή στην Κύπρο . 
Ζεστάθηκαν οι λεμονάδες, οι πίτες μαράζωσαν μέσα στο φύλλο τους και τακαρυδάκια ξέμειναν μόνα τους μες στα κεντητά πιατάκια τους , αφάγωτα. Ποιος είχε όρεξη να φάει...
Περιμέναμε νέα του πατέρα , η μάνα μου μας αγκάλιαζε πιο πολύ απ' το ''συνήθως'' κι οι μεγάλοι συζητούσαν χαμηλόφωνα με το σιωπηλό παππού που έριχνε το βλέμμα του μακριά, στις παρυφές της Οίτης , ψάχνοντας τους παλιούς συντρόφους.
Τότε κατάλαβα πως πραξικόπημα είναι η γιορτή που κόβεται στη μέση, οι καλεσμένοι φοράνε μόνο χακί κι ο κόσμος δεν έρχεται να σου ευχηθεί στη γιορτή του παππού ή του αδελφού, γιατί δεν μπορεί.
Είναι μια ατέλειωτη αγωνία κι ένας φόβος σα μανιτάρι πυρηνικής βόμβας που απλώνεται πάνω από σπίτια , αυλές , πλατάνια κι ανθρώπινες καρδιές.
Κι αν ο κόσμος τρελάθηκε σήμερα και δε θυμάται πώς να συνυπάρχει ειρηνικά, με σεβασμό και σύνεση, λυπάμαι, αλλά θα προτιμώ πάντα εκείνο το άλλο, το πραξικόπημα της ζωής που φέρνει δημοκρατία , χαμόγελα , δουλειές, δικαιοσύνη και άσπρο.
Εκείνο το πραξικόπημα της μουριάς που, παρά την ξηρασία , σου κάνει σκιά σαν αγκαλιά να πιεις τον καφέ σου , πάνω στο πλαστικό τραπεζομάντιλο με τα γαλαζοκίτρινα λουλούδια.
Εκείνο το πραξικόπημα που στις γιορτές , δε λείπει κανείς.
Αυτό προτιμώ.
Από εννιά χρονών.


Γιώτα Καραγιάννη