Το καινούργιο κρεβατάκι με τα κόκκινα σεντόνια.

Τον κοιτάω, κουλουριασμένος στο καινούργιο του κρεβατάκι με τα κόκκινα σεντόνια, με την πιπίλα του στο στόμα και την κουβερτούλα του -το νάνι του- σφιχτά στα χεράκια του, χαϊδεύει το σατέν ρέλι της με τα δαχτυλάκια του...

Η καρδιά μου χοροπηδάει... Μου κόβεται η ανάσα... Τα αστεράκια στο ταβάνι φωσφορίζουν. Αυτοκόλλητα, ζωγραφιές και φωτογραφίες διακοσμούν τους τοίχους  Κοιτώ κάθε γωνιά. Σταματάω σε μια φωτογραφία. Γεμίζω τα πνευμόνια μου με αέρα και τον αφήνω να βγει σιγά-σιγά ονειροπολώντας. Παντού υπάρχει η μυρωδιά του, αυτή η γλυκιά μυρωδιά μωρού. Είναι μωρό ακόμα, ούτε τα δύο δεν έχει κλείσει. Κι όμως ανέβηκε μόνος του στο καινούργιο παιδικό κρεβατάκι του με τα κόκκινα σεντόνια, ξάπλωσε στο μαξιλαράκι του και αποκοιμήθηκε...

  Λες κι η αγάπη ήταν μια σελίδα χαρτί, η αγάπη για την κόρη μου, το πρώτο μου παιδί. Μόλις κράτησα στα χέρια μου τον νεογέννητο γιο μου, αυτή η σελίδα σκίστηκε στη μέση, και κάθε παιδί πήρε από ένα κομμάτι μοιράζοντας έτσι ισόποσα την αγάπη, ώστε να μην αδικηθεί κανένα.

  Ήταν ένα δύσκολο μωρό. Ήθελε αγκαλιά όλη την ώρα, δεν καθόταν ούτε ένα δευτερόλεπτο μόνος του, έκλαιγε δυνατά, πολύ δυνατά, τόσο που πολλές φορές αναρωτιόμουν πώς ένας τόσο μικρός άνθρωπος βγάζει τέτοια δυνατή φωνή. Και δεν κοιμόταν ποτέ, μόνο στην αγκαλιά. Και μόλις πήγαινα να τον αφήσω, με κάποιο μαγικό τρόπο το καταλάβαινε, άνοιγε τα μάτια του και με κοίταζε ίσια μέσα στα δικά μου και ετοιμαζόταν να διαμαρτυρηθεί σε περίπτωση που δεν έπιανα το μήνυμα. Και οι θηλασμοί, ατελείωτοι, μαραθώνιοι. Όσες φορές κι αν προσπάθησα να του δώσω ξένο γάλα, μόλις έβλεπε το μπιμπερό έκλαιγε σπαρακτικά, σαν να ήξερε τι είναι το καλύτερο για αυτόν!

Τα βράδια ήταν ένας εφιάλτης. Ξύπναγε κάθε 45 λεπτά, λες και είχε καταπιεί χρονόμετρο, λες και είχε ραντεβού... Δεν κοιμόμουν καθόλου, πολλές φορές με έπαιρνε ο ύπνος καθισμένη στο κρεβάτι με το μωρό αγκαλιά και πεταγόμουν έντρομη μην και μου πέσει κάτω. Κάποια βράδια με το κλάμα του ξύπναγε την κόρη μου, η οποία ερχόταν στο δωμάτιο και ζητούσε να ξαπλώσω μαζί της για να ξανακοιμηθεί. "Πώς είναι δυνατόν να είμαι ταυτόχρονα σε δύο δωμάτια" μουρμούριζα, έπαιρνα το μωρό αγκαλιά και πήγαιναμε όλοι παρέα στο παιδικό δωμάτιο. "Την φρεγάτα μαμά, πες μου την φρεγάτα" μου ζητούσε η μικρή και κάνοντας βόλτες γύρω γύρω με το μωρό στα χέρια τραγουδούσα όσο πιο γλυκά μπορουσα και ευχόμουν να ανοίξει η γη να με καταπιεί, να με απαγάγουν εξωγήινοι ή να βρω ένα μαγικό ραβδί, να πω "Κοιμήσου παιδί μου", να το κουνήσω, να γεμίσει το δωμάτιο ροζ και γαλάζια χρυσόσκονη και να κοιμηθούν και τα δύο αμέσως.

 Και ερχόταν το ξημέρωμα... Από τις 5 το πρωί ήμασταν στο πόδι. Πόσες ανατολές είδαμε, ούτε που θυμάμαι, πόσες βόλτες γυρω από το τραπέζι του σαλονιού κάναμε σταμάτησα κάποια στιγμή να μετράω... Πόσες φορές έχασα την υπομονή μου, πόσες φορές σκέφτηκα "έλεος, τι αμαρτίες πληρώνω", δεν θυμάμαι επίσης. Θυμάμαι όμως μία προς μία τις φορές που είπα "ναι, είμαι ευτυχισμένη, ναι αυτή είναι η απόλυτη ευτυχία" και ας ήταν χιλιάδες. Ήταν πολλές και οι φορές που ένιωθα εξαντλημένη, έτοιμη να καταρρεύσω, αλλά ακόμα περισσότερες αυτές που ένα του χαμόγελο, μια του έκφραση με γέμιζε ενέργεια και όρεξη και διάθεση να πάμε βόλτες, να παίξουμε, να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε...

Απόλαυσα κάθε στιγμή από την βρεφική του ηλικία χωρίς να βαρυγκομήσω ή να διαμαρτυρηθώ. Ο χρονος δεν γυρνάει πίσω και κάποια πράγματα έχεις την ευκαιρία να τα ζήσεις μόνο μία φορά στη ζωή σου. Μόνο μια φόρά ο μικρός μου γιος υπήρξε γκρινιάρικο βρέφος που ήθελε αγκαλιές και παρηγόριες και είμαι ευγνώμων που το έζησα τόσο έντονα...

  Και τώρα κάθομαι στο παιδικό δωμάτιο και τον χαζεύω που κοιμάται στο καινούργιο του κρεβατάκι με τα κόκκινα σεντόνια. Έπαιξε λιγάκι με τα παιχνίδια του και μόλις νύσταξε ανέβηκε μόνος του, με την πιπίλα του και την κουβερτούλα του με το σατέν ρέλι που τόσο του αρέσει να χαϊδεύει ανάμεσα στα δαχτυλάκια του και αποκοιμήθηκε.

Του χαϊδεύω το κεφαλάκι και χαμογελάει στον ύπνο του και νιώθω τόσο μα τόσο παράξενα... χαρούμενη και στεναχωρημένη μαζί. Τι αντιφατικό! Χαρούμενη που έχω ένα τόσο ευτυχισμένο μωρό και στεναχωρημένη γιατί συνειδητοποιώ πως δεν είναι πια μωρό. Είναι ολόκληρο αγοράκι! Και αναρωτιέμαι αν στα μάτια μου θα είναι πάντα το μωρό  μου, αυτό που έκλαιγε για να το πάρω αγκαλιά, που ξενυχτούσε τα βράδια και που τώρα κοιμάται στο δικό του κρεβατάκι με τα κόκκινα σεντόνια...

Μαρίνα Γιάννου